Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011
ΕΔΩ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΜΑΧΗ. ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ, ΠΑΜΕ ΚΕΡΑΤΕΑ.
Τα ψέματα τελείωσαν
Ώρα με την ώρα αποδεικνύεται περίτρανα ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έχει υποχωρήσει ούτε σπιθαμή από την ειλημμένη απόφασή της να κατασκευάσει χωματερή στην αρχαιολογική περιοχή του Οβριόκαστρου. Όλα τα άλλα ωραία περί δήθεν συναινετικής λύσης και ειλικρινούς διαλόγου των κατοίκων με την πολιτεία, είναι στάχτη στα μάτια των «ιθαγενών» της Λαυρεωτικής, για να κάμψουν την αγωνιστικότητά τους και να κοιμίσουν όλους όσοι έδωσαν το αίμα και την ψυχή τους για να αποτρέψουν την ολοκληρωτική καταστροφή του τόπου μας. Το είχαμε πει σε ανύποπτο χρόνο και το ξαναλέμε πλέον ανοιχτά χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη. Η πολιτεία υποχώρησε ατάκτως στην περίπτωση της Κερατέας, όχι γιατί πραγματικά δείλιασε, αλλά γιατί ο αγώνας των κατοίκων της Λαυρεωτικής, είχε πάρει εμβληματικό χαρακτήρα, ήταν σημείο αναφοράς για ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνο. Ήταν το χειρότερο παράδειγμα αγώνα και αντίστασης για μια κυβέρνηση πολιτικών απατεώνων, που ήθελαν μια...
ολόκληρη κοινωνία από τον Έβρο και το Καστελόριζο έως την Κέρκυρα και την Κρήτη, να καθυποτάξουν με το «δόγμα του σοκ» στα δεσμά του μνημονίου. Ήθελαν τους Έλληνες αποχαυνωμένους, ζαλισμένους, μουδιασμένους και δειλούς από τα απανωτά χτυπήματα της προπαγάνδας για την απειλή της επερχόμενης χρεοκοπίας που ζούμε μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα. Ήθελαν τους Έλληνες πειθήνια όργανα για να υποταχθούν στην πολιτική της οικονομικής εξαθλίωσης και η Κερατέα, ήταν τρανταχτό παράδειγμα προς αποφυγήν, για το πώς αντιμετωπίζει μια ενωμένη κοινωνία την αδικία, το προκλητικό ψέμα, την πολιτική υπεροψία, την απάτη και την φασιστική πολιτική του αποφασίζομεν και διατάσσομεν.
ολόκληρη κοινωνία από τον Έβρο και το Καστελόριζο έως την Κέρκυρα και την Κρήτη, να καθυποτάξουν με το «δόγμα του σοκ» στα δεσμά του μνημονίου. Ήθελαν τους Έλληνες αποχαυνωμένους, ζαλισμένους, μουδιασμένους και δειλούς από τα απανωτά χτυπήματα της προπαγάνδας για την απειλή της επερχόμενης χρεοκοπίας που ζούμε μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα. Ήθελαν τους Έλληνες πειθήνια όργανα για να υποταχθούν στην πολιτική της οικονομικής εξαθλίωσης και η Κερατέα, ήταν τρανταχτό παράδειγμα προς αποφυγήν, για το πώς αντιμετωπίζει μια ενωμένη κοινωνία την αδικία, το προκλητικό ψέμα, την πολιτική υπεροψία, την απάτη και την φασιστική πολιτική του αποφασίζομεν και διατάσσομεν.
Ο Περιφερειακός σχεδιασμός προχωράει κανονικά
Η κυβέρνηση στην υπόθεση της Κερατέας, έκανε πίσω προφασιζόμενη την έναρξη διαλόγου με τους εκλεγμένους φορείς της Λαυρεωτικής. Ισχυρίστηκαν ότι ο αγώνας των κατοίκων ήταν τελικά δίκαιος και ότι η εμπεριστατωμένη και κυρίως υλοποιήσιμη πρόταση του Δήμου Λαυρεωτικής, για την κατασκευή σύγχρονου εργοστασίου επεξεργασίας απορριμμάτων όχι στο Οβριόκαστρο, αλλά στην περιοχή Φοβόλες, ήταν αποδεκτή.
Παρά τις προφορικές διαβεβαιώσεις τους όμως, ο σχεδιασμός που είχαν καθορίσει με επίκεντρο τον αρχαιολογικό χώρο του Οβριόκαστρου, προχωράει χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση!!! Όλα υλοποιούνται βάση των χρονοδιαγραμμάτων που έχουν εξαγγείλει από την αρχή χωρίς την παραμικρή τροποποίηση του περιφερειακού σχεδιασμού για αλλαγή χωροθέτησης. Τον Αύγουστο, το αρμόδιο υπουργείο ΥΠΕΚΑ μετά από διυπουργική σύσκεψη, δημοσίευσε την προκαταρτική προκήρυξη για την μελέτη, κατασκευή, χρηματοδότηση και λειτουργία ολοκληρωμένων εγκαταστάσεων διαχείρισης απορριμμάτων στην Περιφέρεια Αττικής. Τον Σεπτέμβριο ξεκίνησε η δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση με τους υποψήφιους εργολάβους που θα «χτυπήσουν» τα έργα και ίσως τους επόμενους κιόλας μήνες θα αρχίσουν οι εργασίες για την κατασκευή του ΧΥΤΑ στο Οβριόκαστρο!!!
Ελικόπτερα ξανά πάνω από το Οβριόκαστρο
Κι όλοι εμείς οι κάτοικοι της Κερατέας, ως απλοί παρατηρητές, απορούμε με την παρουσία των ελικοπτέρων που πετάνε τις τελευταίες εβδομάδες σχεδόν καθημερινά πάνω από το Οβριόκαστρο. Ελικόπτερα όπως αυτά της αστυνομίας που έκαναν εναέρια αυτοψία τότε, τον περασμένο Δεκέμβριο, πριν εισβάλουν τα μηχανήματα με τις ορδές των ΜΑΤ.
Οι επιβάτες των σημερινών ελικοπτέρων που πετάνε πάνω από το Οβριόκαστρο, δεν είναι αστυνομικοί -άλλωστε η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί μέχρι εκατοστού από την ΕΛ.ΑΣ.- είναι υποψήφιοι εργολήπτες που πρέπει πρώτα να δούνε το χώρο για τον ΧΥΤΑ και μετά να κάνουν την οικονομική πρότασή τους. Δεν τολμάει κανείς εργολάβος να πάει στο χώρο με τζιπ και όλοι προτιμούν την εναέρια περιήγηση στο χώρο. Αυτή είναι η αλήθεια όσο στενάχωρη κι αν ακούγεται για τους εκλεγμένους άρχοντες του τόπου που πιστεύουν ακόμα αφελώς, ότι η συμμετοχή τους σε ανεπίσημα ραντεβού με τους πολιτικούς απατεώνες, είναι η λύση του κορυφαίου προβλήματος που αποτελεί εφιάλτη για ολόκληρη την Λαυρεωτική.
Όταν δεν υπάρχει κάποια γραπτή δέσμευση, τότε όλα είναι στον αέρα, κυριολεκτικά στον αέρα. Οι προφορικές δεσμεύσεις, κύριοι άρχοντες του τόπου, είναι λόγια του αέρα που διαστρεβλώνονται και αναιρούνται την επόμενη κιόλας στιγμή. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και για το τεράστιο ζήτημα του χρέους που είναι θέμα ζωής και θανάτου για ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, ο αρμόδιος υπουργός των Οικονομικών, ψεύδεται και αυτοδιαψεύδεται μέρα παρά μέρα, τότε τι να σκεφτεί κανείς για το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων στην Αττική;
Το ψέμα και την πολιτική απάτη την νοιώσαμε στο πετσί μας και στα διαλυμένα σωθικά μας, από τα καρκινογόνα χημικά που έριξαν κατά χιλιάδες σε άντρες γυναίκες και μικρά παιδιά.
Η «Μεσόγειος» σύμβουλος του Παπακωνσταντίνου!!!
Τι να υποθέσει κανείς επίσης, όταν ένας από τους στενότερους συνεργάτες – συμβούλους του νέου υπουργού Περιβάλλοντος, Γιώργου Παπακωνσταντίνου, είναι ο Τάσος Χωμενίδης. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Τάσος Χωμενίδης, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρίας Μεσόγειος, που ένα μεγάλο μετοχικό μέρος της ανήκει στην τράπεζα Eurobank. Η εταιρία Μεσόγειος είναι η εταιρία που ανέλαβε την αποτυχημένη εργολαβία για την κατασκευή ΧΥΤΑ στην Κερατέα, και ήταν αυτή που έφερε τα καμένα πλέον μηχανήματα στην κορυφή του Οβριόκαστρου. Έτσι απλά είναι τα πράγματα και ας μην εθελοτυφλούμε. Τα ψέματα τελείωσαν. Ο λύκος είναι με τους δήθεν φίλους μας. Για του λόγου το αληθές σας παραθέτουμε το αποκαλυπτικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011 που αναφέρεται στην διαπλοκή των σκουπιδιών στην Αττική.
Η τελική λύση
Το σχέδιο άλωσης του Οβριόκαστρου, από εδώ και πέρα είναι ιδιαίτερα απλό και αποτελεσματικό. Πρώτα θα ματώσει οικονομικά όλη η Ελλάδα και όταν πια η εξαθλίωση θα αγγίξει σχεδόν το σύνολο των νοικοκυριών, τότε θα έρθει η σειρά της Λαυρεωτικής, κάτι που δεν θα αργήσει και πολύ. Το καταλυτικό επιχείρημα θα είναι ότι, «…δεν μπορεί όλη η Ελλάδα να λιμοκτονεί και η χώρα να μην μπορεί να βάλει στα ταμία της την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, γιατί μερικές εκατοντάδες «αλήτες» αντιδρούν στην διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής.» Προκλητικά προσβλητικό επιχείρημα που το έχουμε όμως ξανακούσει, αλλά αυτή τη φορά η οικονομική ανέχεια θα του προσδώσει νέα «πατριωτική» διάσταση. Κάνουν όμως ένα ουσιώδες λάθος. Ο δίκαιος αγώνας της Κερατέας, έχει περάσει στο υποσυνείδητο του Έλληνα και δεν αργεί να ξυπνήσει το DNA της αντίστασης στην βαρβαρότητα. Αυτό ας μην το ξεχνάει κανείς. Άλλωστε είπαμε ότι πλέον τα ψέματα τελείωσαν οριστικά.
ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΙΟΥ.
«και όταν πολλοί άνθρωποι με ρωτούν αν έχουμε την στήριξη, η πρώτη μου απάντηση είναι: «αυτό δεν είναι πρόβλημά μου», λέω πως είμαι εδώ για να δουλέψω για την χώρα, να σώσω την χώρα, να αλλάξω την χώρα, είτε επανεκλεγώ είτε όχι δεν με ενδιαφέρει, με ενδιαφέρει να σώσω την χώρα».
gap
gap
ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ
Το Δημοκρατικό Πολίτευμα, το οποίο υποστηρίζεται ότι επικρατεί στη χώρα μας, προβλέπει ότι οι Νόμοι ψηφίζονται από την Βουλή μετά από εισηγήσεις των αρμόδιων Υπουργών της Κυβέρνησης, η οποία, έχοντας την Κοινοβουλευτική πλειοψηφία και δεδομένη την απροθυμία βουλευτών της να πουν κάποτε ένα όχι στα όσα τους ζητούν να ψηφίσουν, αποφασίζει κυριαρχικά για τις τύχες της χώρας και των πολιτών της. Υποτίθεται ότι η ψήφιση των Νόμων γίνεται πάντα μέσα στα Συνταγματικά πλαίσια, τα οποία το Νομοθετικό Σώμα (η Βουλή δηλαδή) δεν μπορεί να τα υπερβεί και, αν το πράξει, τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει το Συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να μην δέχεται έναν αντισυνταγματικό Νόμο και να τον αναπέμψει στη Βουλή (άρθρο 42 του Συντάγματος). Εκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το ίδιο το Σύνταγμα έχει καθιερώσει και άλλον θεματοφύλακα των Συνταγματικών διατάξεων και αυτός είναι ο Δικαστής, που καλείται κάθε φορά να εφαρμόσει το Νόμο, έχοντας υποχρέωση (όχι απλά δυνατότητα) να μην εφαρμόζει Νόμους, που έρχονται σε σύγκρουση με το Σύνταγμα (άρθρο 87 του Συντάγματος).
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, με την απειλή της οικονομικής καταστροφής της χώρας, την πίεση της τρόικας και τις «μεγάλες αλλαγές» τάχα για τις οποίες ο Πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι εκλέχτηκε από τον ελληνικό λαό, ψηφίζονται από τη Βουλή σειρά από αντισυνταγματικούς Νόμους, οι περισσότεροι από τους οποίους σχετίζονται με την αναδρομική επιβολή φόρων και άλλων επιβαρύνσεων, που ρητά απαγορεύεται από το Σύνταγμα. Όμως όλοι αυτοί οι Νόμοι φέρουν την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Καμία αντίδραση ή έστω διαφωνία εκ μέρους του. Πώς άλλωστε να το πράξει, αφού και ο ίδιος είναι κομμάτι του κόμματος, που σήμερα ψηφίζει αυτούς τους Νόμους;;; Πώς να αντιδράσει όταν και ο ίδιος, όταν ήταν βουλευτής ή Υπουργός, ψήφισε ή εισηγήθηκε αντισυνταγματικούς νόμους στο βωμό των «εθνικών» αναγκών εκείνης της εποχής;;
Από την άλλη μεριά πόσες φορές ελληνικά δικαστήρια αρνήθηκαν να εφαρμόσουν αντισυνταγματικούς νόμους; Και αν υπήρξαν κάποιοι θαρραλέοι δικαστές στις μικρές βαθμίδες της δικαιοσύνης, που το έπραξαν, ήλθαν τα Ανώτατα Δικαστήρια να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, αποκαθιστώντας την «τάξη». Πώς άλλωστε θα αξιώσουν την επιλογή τους σε ανώτατα αξιώματα της Δικαιοσύνης, τα οποία «χαρίζει» η εκάστοτε Κυβέρνηση στους «πιστούς» ή πώς θα ζητήσουν επαξίως τη συμμετοχή τους σε κάποιο Δ.Σ Κρατικής Επιχείρησης ή φορέα μετά την συνταξιοδότησή τους; Επομένως οι δύο δικλείδες που το ίδιο το Σύνταγμα έχει καθιερώσει για την προστασία του, όπως είδαμε, αδρανούν ή αλληθωρίζουν.
Υπάρχει όμως και ένας τρίτος πόλος προστασίας και υπεράσπισης του Συντάγματος: Είναι ο ίδιος ο λαός, στον οποίο το Σύνταγμα αναθέτει την πιστή τήρηση των διατάξεών του (4η παράγραφος του άρθρου 120: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία»).
Τίθεται όμως το ερώτημα: Πώς μπορεί ο τρίτος αυτός πόλος να αντιδράσει; Πώς μπορεί να αποκρούσει την ψήφιση και κυρίως την εφαρμογή αντισυνταγματικών νόμων; Με την ατομική, αλλά και μαζική άρνησή του να συμμορφωθεί με τους νόμους αυτούς. Θα πρέπει λοιπόν να δυναμώσει η αντίδραση και αντίσταση σε αντισυνταγματικές διατάξεις. Αν αυτή πάρει έκταση, είναι βέβαιο ότι θα αφυπνιστούν και οι άλλοι δύο πόλοι προστασίας της Συνταγματικής Τάξης. Όσο μένει αδρανής ο πολίτης, τόσο το Σύνταγμα θα καταλύεται, με τις ευλογίες πολλές φορές αυτών που πρέπει να το προστατεύσουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με την επίκληση της ακροτελεύτιας διάταξης του Συντάγματος (114 τότε), έγιναν πριν από κάποιες δεκαετίες αγώνες, προκλήθηκαν συγκρούσεις και χύθηκε αίμα σε εποχές που δεν διακυβεύονταν μάλιστα τόσα αγαθά για τον πολίτη, όσα σήμερα. Η έννοια της ελευθερίας έχει κατά βάση οικονομικό περιεχόμενο. Η οικονομική εξαθλίωση οδηγεί και στην απώλεια της ελευθερίας του ατόμου, το οποίο γίνεται δέσμιο της αναζήτησης τρόπου για την κάλυψη των μέσων διαβίωσης αυτού και της οικογένειάς του, υποκύπτοντας στις κάθε μορφής ανελεύθερες αξιώσεις και στους κανόνες που του επιβάλλουν εκείνοι από τους οποίους εξαρτάται η επιβίωση του. Αυτή η κατάσταση τον οδηγεί σε μια αδράνεια, που την εκμεταλλεύονται οι κρατούντες. Μπορεί όμως ο πολίτης στις σημερινές συνθήκες να αντιδράσει; Ζαλισμένος από τα καθημερινά χτυπήματα των υπαλλήλων της τρόικας έχει χάσει κάθε διάθεση για αγώνα. Θεωρεί ότι τίποτα δεν μπορεί να καλυτερεύσει και αυτή του η πεποίθηση καλλιεργείται πολλές φορές έντεχνα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Εδώ λοιπόν έρχεται να παίξει το ρόλο και μάλιστα σπουδαίο η διανόηση της χώρας μιας και ο φυσικός καθοδηγητής τέτοιου είδους αντιδράσεων, δηλαδή τα κόμματα της αριστεράς έχουν παραλύσει και δεν αντιδρούν όπως θα έπρεπε και όπως θα περίμενε κανείς, περιφρουρώντας απλά τα κεκτημένα τους.
Σημαντικοί φορείς όμως αυτής της δυνατότητας είναι οι Δικηγορικοί Σύλλογοι. Είναι οι μόνοι που έχουν τα μέσα (την τεχνογνωσία αν θέλετε) για να υπερασπιστούν τα λαϊκά συμφέροντα και τους πολίτες από την εξαθλίωση. Φυσικά δεν αρκεί η σύνταξη και υποβολή μιας προσφυγής. Δεν εξαντλείται σ’ αυτό ο σημαντικός ρόλος των Δικηγορικών Συλλόγων. Οφείλουν να γίνουν το μετερίζι κάθε νόμιμης αντίδρασης και αντίστασης στον όλεθρο που ζούμε σήμερα και καθημερινά θα βαθαίνει και θα πλαταίνει. Οφείλουν να σταθούν εμπόδιο στις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας, θυμίζοντας σε κάποιους ότι υπάρχει και η τιμωρία για τις αντισυνταγματικές συμπεριφορές, για την παραχώρηση σε τρίτους της Εθνικής Κυριαρχίας, για την ενσυνείδητη εξαθλίωση των Ελλήνων.
Πάτρα 27/9/2011
Θάνος Αμπατζής
Δικηγόρος
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΛΟΒΕΡΔΟ ΑΝΔΡΕΑ
Σοφία Λαμπίκη
Εκπαιδευτικός Μέσης Εκπαίδευσης
Ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, μιλώντας το βράδυ της Τετάρτης στην επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, είπε ότι «το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων, που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με την βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν».(από τον Τύπο) Είμαι μία εκ των διαρκώς καθυβριζόμενων Δημοσίων Υπαλλήλων. Υπηρετώ την Εκπαίδευση 12 χρόνια. Έχω αξιολογηθεί πολλάκις από τους μαθητές μου, τους συναδέλφους, τους προϊσταμένους μου, τις τοπικές κοινωνίες, όπου δούλεψα, ως τουλάχιστον επαρκής. Δεν είναι δική μου ευθύνη που το Κράτος είναι ανίκανο, ως αμιγώς κομματικός μηχανισμός που είναι, να θέσει αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης και μάλιστα αδικούμαι απ΄ αυτήν τη πρακτική. Έζησα και δούλεψα 4 χρόνια στα Ψαρά που ο υπουργός αγνοεί κατά που πέφτουν. Έχω δουλέψει πριν το Δημόσιο 16 χρόνια στον Ιδιωτικό τομέα όπου και σε όλες τις εργασίες που έκανα αξιολογήθηκα θετικά. Πληρώνω κανονικά τους φόρους μου 30 χρόνια, δεν χρηματοδοτήθηκα ως ΜΚΟ, δεν έλαβα κρατική επιδότηση κανενός τύπου όταν έρρεε το χρήμα, δεν πήρα δωράκι από υποβρύχιο ούτε αντάλλαξα λίμνη με τη Μονή Βατοπεδίου. Έχω εργαστεί σε ΟΛΕΣ τις δουλειές από που πέρασα ,εκτός ωραρίου και πέραν αμοιβής, όταν υπήρξε ανάγκη (στο Δημόσιο δεν είχα ούτε καν την ηθική επιβράβευση). Δεν έχω κάνει στη θητεία μου στο Δημόσιο ούτε μία ώρα αμειβόμενου ιδιαίτερου μαθήματος σε μαθητή. Μού έχουν γίνει τους τελευταίους 20 μήνες, 5 περικοπές οριζόντιου τύπου στις αμοιβές μου που ως εκπαιδευτικού είναι οι χαμηλότερες στο Δημόσιο και αυτή τη στιγμή είναι χαμηλότερες του αντίστοιχου συναδέλφου σε ιδιωτικό σχολείο. Λοιδορούμαι συστηματικά από ανθρώπους που δεν έχουν πληρώσει ποτέ φόρο, ζουν πάμπλουτα και λένε ότι "δεν γουστάρουν να με πληρώνουν πια". Ο μόνιμος χαρακτηρισμός που μου αποδίδεται είναι "κοπρίτης". Με το νέο μισθολόγιο θα φτάσω στα όρια της εξαθλίωσης και με την εργασιακή εφεδρεία δεν μου επιτρέπεται καν να απολυθώ απευθείας, να πάρω την αποζημίωση μου καθώς και ό,τι έχω αποδώσει για το εφάπαξ μου και να φτιάξω μια δουλειά δική μου έξω, στην αγορά. Σήμερα ο Λοβέρδος συλλήβδην με έβαλε στους αποδιοπομπαίους τράγους που ευθύνονται για τα πάντα σ΄ αυτή τη χώρα.. Ο κος υπουργός δεν έχει αξιολογηθεί ποτέ στην Ελλάδα για το έργο το δικό του και των κυβερνήσεων του κόμματός του που διέλυσαν τη χώρα (παρακαλώ να μην μου φέρετε ως επιχείρημα ότι αξιολογείται δια της ανά τετραετίας ψήφου διότι θα καγχάσω) Κε υπουργέ είμαι σίγουρη ότι εάν τα μέλη των κυβερνήσεων σας έδιναν στον ΑΣΕΠ η πλειονότης ούτε κλητήρες δεν θα διοριζόσασταν. Όμως , 20 μήνες τώρα, σας αξιολογεί η τρόικα, ο δικός σας ΑΣΕΠ, και σας έχει αξιολογήσει ως άχρηστους αλλά σας διατηρεί στην εξουσία ως βολικούς και ταπεινούς υπαλλήλους. Αγαπητέ υπουργέ που πάσχετε από σύνδρομο αδικημένου καλλιτέχνη μελοδραματικής ταινίας, θα σας έπρεπε μία μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση καθώς και αστική αγωγή για αποζημίωση αλλά οι φοβερές συνδικαλιστικές μας ενώσεις δεν διαθέτουν μήτε τμήμα νομικής υποστήριξης, αφού χρόνια τώρα αποτελούν το αριστερό σας χέρι. Σας παραδίδω στη χλεύη των σκεπτόμενων ανθρώπων και των έντιμων εργαζόμενων γνωρίζοντας ότι όλοι οι μικροαστοί νοικοκυραίοι θα επικροτήσουν με ζητωκραυγές τις ισοπεδωτικές επικοινωνιακές τακτικές. Θα σας έλεγα : Ντροπή σας, αλλά η έννοια της ντροπής προϋποθέτει την ύπαρξη Αρχών και Συνείδησης που ως φαίνεται δεν διαθέτετε. Εγώ πάντως δεν θα ξεχάσω τους δραματικούς λίβελους σας-άξιους δευτεροκλασσάτου ηθοποιού- και θα σας αναμένω όταν θα έχει παρέλθει η Εξουσία απ΄τα χέρια σας και θα φτάσει η ώρα της αληθινής λαϊκής αξιολόγησής σας.
Σοφία Λαμπίκη
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
Άρχισε το σχέδιο «Treuhand'» για την Ελλάδα.
Διαβάζουμε στα προς ..ηλιθίους ρεπορτάζ-ανάγνωσμα πως …
Σύμφωνα με την εβδομαδιαία οικονομική επιθεώρηση WirtschaftsWoche (WiWo), το σχέδιο προβλέπει άμεση μείωση του χρέους της Ελλάδας στο 90% του AΕΠ με τη δημιουργία εταιρείας καταπιστευτικής διαχείρισης 'Treuhand' (Τρόιχαντ), υπό τον έλεγχο της ευρωζώνης, για τις ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα, η οποία θα κάνει αυτό που έκανε η Δυτική Γερμανία στην ηττημένη γεωστρατηγικά-πολιτικά Ανατολική Γερμανία.
Στην διαχείριση αυτής της εταιρείας θα περιέλθουν οι προς ιδιωτικοποίηση φορείς και περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού Δημοσίου. Δηλαδή οι ξένοι θα αναλάβουν να πουλήσουν την ελληνική δημόσια περιουσία.
Η εταιρεία Roland Berger υπολογίζει την αξία τους στα 125 δισ. ευρώ. Προτείνει να διατεθούν τα 60 δισ. ευρώ για την αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδας προς τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης και το υπόλοιπο να το αναλάβει ο μηχανισμός στήριξης, EFSF. Με τον τρόπο αυτό το χρέος της Ελλάδας "θα μειώνονταν από το 145% στο 90% του ΑΕΠ" δήλωσε στη WiWo ο διευθυντής της Roland Berger, Μάρτιν Βίτι.
Όλα καλά και ..ωραία αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αναφέρει σε τι συνίσταται η λέξη«Τρόιχαντ» που την βάζουν στην ζωή μας. Πολύ θα νομίζουν είναι ίδρυμα εθνικής σωτηρίας. Το « σχέδιο Treuhand» είναι το πιο ισχυρό εργαλείο για τις επιχειρήσεις στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης σήμερα. Είναι το κλειδί που λείπει, την αναμόρφωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στον κόσμο αν και ελάχιστοι έχουν ποτέ ακούσει για αυτό. Είναι ένα εμπορικό μυστικό της ελίτ Ευρωπαίων δικηγόρων, και ισχυρών τραπεζικών συμφερόντων για την δημιουργία μιας σκιώδους οικονομίας και τραπεζικό εργαλείο που διευκολύνει την κίνηση των χρημάτων προς τους φορολογικούς παραδείσους. Από τις διασωστικές τράπεζες για να αυξάνουν την αξία για τους μετόχους τους και να εξαφανίζουν τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Με ένα «καλυμμένο» Treuhand μπορείτε να ασκήσετε ανώνυμα πλήρη οικονομικά δικαιώματα στις εμπορικές αγορές σε όλο τον κόσμο κρύβοντας περιουσιακά στοιχεία και τα χρήματα από τους μετόχους και τη φορολογία ίδια. Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι οι αμερικανικές εταιρείες χρησιμοποιούν κρυφά Treuhand για να κρύψουν το πεδίο των οικονομικών τους δραστηριοτήτων για παράδειγμα η περιβόητη Halliburton. Η δύναμη της παγκοσμιοποίησης έχει προχωρήσει πέραν των ευρωπαϊκών συνόρων και εργάζεται απαρατήρητα στο εσωτερικό της καπιταλιστικής ελεύθερης αγοράς.
Λοιπόν «Τρόιχαντ» λέγεται και η εμπιστοσύνη, στα γερμανικά. Η Τρόιχαντ, ή το Τρόιχαντ, είναι το ίδρυμα που κλήθηκε να διαχειριστεί την αποκρατικοποίηση - ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων και της κρατικής περιουσίας της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, έπειτα από την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, μετά την Πτώση του Τείχους και είναι συνώνυμο με το μεγαλύτερο ξεπούλημα – διάλυση μιας χώρας. Το Τρόιχαντ, δηλαδή, σε ελεύθερη μετάφραση, το Ταμείο Αξιοποίησης Γερμανικής Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, που ιδρύθηκε από τον κ. Κολ «για τη μαζική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας της προσαρτημένης Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας».
Για την ιστορία Το Τreuhandanstalt αποδίδεται από κάποιους και ως «ίδρυμα καταπιστευτικής διαχείρισης», πρόκειται, δηλαδή, για μια οργάνωση δημοσίου δικαίου. Την 1η Ιουλίου 1990, έμπαινε σε εφαρμογή ο στόχος της «Τροϊχαντάνσταλτ»: Η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Βασικό σλόγκαν της; «Η καλύτερη εξυγίανση μιας επιχείρησης, είναι η ιδιωτικοποίησή της». Πράγματι, «εξυγίανε» 8.500 κρατικές επιχειρήσεις.
Μόνο που ενώ η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής ..απεβίωσε. Από θανάτους; Όσους θες. Από ζωντανούς νεκρούς, τους ανέργους, τα νέα ζόμπι των σύγχρονων πόλεων, μέχρι πραγματικούς, αληθινούς νεκρούς. Για παράδειγμα, ο πρώτος πρόεδρος του Τρόιχαντ (Ντέτλεφ Ροβέντερ)δολοφονήθηκε επίσημα από τρομοκρατικό χτύπημα. Ανεπίσημα, όμως, τον έφαγε το οργανωμένο έγκλημα, το οποίο είχε αναπτύξει στενότατες σχέσεις με το συγκεκριμένο ίδρυμα, σύμφωνα με κακές γλώσσες που γνώριζαν. Επίσης, το συγκεκριμένο Ταμείο - που αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα της Γερμανίας. Οι εταιρείες που ενσωματώθηκαν στο ταμείο, στην εταιρεία που λέγεται Τρόιχαντ, είχαν 4,5 εκατομμύρια εργαζομένους το 1990 και 1.5 εκατομμύριο το 1994. Δηλαδή, απολύθηκαν τότε 3 εκ. εργάτες.Και ποιος θα μπορούσε να αντιδράσει; Η Τρόιχαντ βρισκόταν υπό καθεστώς νοµικής προστασίας. Η αξία των προς πώληση ακινήτων και εταιρειών είχε τότε υπολογισθεί, αρχικώς, σε κάτι μεταξύ 200 και 600 δισ. μάρκων. Εν τέλει, δε, συγκεντρώθηκαν μόνο κάπου 45 δισ. μάρκα. Να ειπωθεί εδώ, ομοίως, ότι, όταν διαλύθηκε η εν λόγω εταιρεία, η ίδια άφησε πίσω περίπου 270 δισ. μάρκα (περίπου 135 δισ. ευρώ), ως παθητικό, τα οποία φυσικά κάλυψαν, στη συνέχεια, οι γερμανοί φορολογούμενοι. Πάρα πολλές επιχειρήσεις, είτε πουλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές, είτε πουλήθηκαν έναντι ενός (1) μάρκου! Για παράδειγμα, την εταιρεία υψηλής τεχνολογίας Robotron την έκλεισαν και απέλυσαν 12.000 εργαζομένους. Μέσα σε µία ηµέρα. Η Τreuhandanstalt είναι ο ορισμός του ξεπουλήματος για όσα-όσα. Θυμίζουμε την περίπτωση της επιχείρησης WBB, της μεγαλύτερης εταιρείας κατασκευής εγκαταστάσεων θέρμανσης στη Γερμανία, με αξία που υπολογιζόταν στα 160 εκατ. μάρκα. Δια χειρός Τρόιχαντ πουλήθηκε μόλις για δύο εκατ. μάρκα, στον δυτικογερμανό επιχειρηματία Μίχαελ Ρότμαν. Αυτός απέλυσε τους 1.200 εργαζομένους, έκλεισε την επιχείρηση, πούλησε τα ακίνητά της για 150 εκατ. μάρκα και έφυγε με τα χρήματα στο εξωτερικό. Ύστερα από 14 χρόνια ο Ρότμαν καταδικάστηκε - το 2009 - για απιστία, σε τρία χρόνια φυλάκιση. Και δεν ήταν μόνος. Περισσότερες από 4.000 δίκες έγιναν για κακοδιαχείριση.
Αυτό το μοντέλο της ανατολικογερμανικής Τreuhand είναι που θέλουν να μας πλασάρουν υπό τον κωδικό «Τρόιχαντ για την Ελλάδα » η για να μην καταλαβαίνουν οι χαχόλοι, εταιρεία καταπιστευτικής διαχείρισης 'Treuhand' (Τρόιχαντ) των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα, υπό τον έλεγχο της Ευρωζώνης. Δηλαδή την αποκρατικοποίηση και ξεπούλημα αντί πινακίου φακής της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου, στα καιροφυλακτούντα τρωκτικά τους έτσι όπως το απαιτούν τώρα η τρόικα και οι διεθνείς αγορές».
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011
Nouriel Roubini:
"Δεν κινδυνεύουμε πια μόνο από μια μετριοπαθή διπλή ύφεση αλλά από μια πολύ σοβαρή ύφεση που μπορεί να μας φέρει σε μια νέα Μεγάλη Ύφεση όπως της δεκαετίας του 1930, ιδίως αν η κρίση της Ευρωζώνης βγει εκτός ελέγχου και οδηγήσει σε μια νέα παγκόσμια χρηματοπιστωτική καταστροφή. Κατά τη διάρκεια της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης οι εσφαλμένες πολιτικές οδήγησαν σε εμπορικούς και νομισματικούς πολέμους, ανεξέλεγκτες χρεοκοπίες, αποπληθωρισμό, ραγδαία αύξηση των ανισοτήτων του εισοδήματος και του πλούτου, φτώχεια, απελπισία, κοινωνική και πολιτική αστάθεια που στο τέλος κατέληξαν στην εγκαθίδρυση αυταρχικών καθεστώτων και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο καλύτερος τρόπος να αποφύγουμε μια τέτοια ακολουθία γεγονότων είναι να προχωρήσουμε σε τολμηρή και επιθετική παγκόσμια πολιτική δράση τώρα." Επομένως, τι μπορούμε να κάνουμε για να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες άλλης μιας οικονομικής ύφεσης και να αποτρέψουμε την εμβάθυνσή της και το ενδεχόμενο μιας νέας χρηματοπιστωτικής καταστροφής;
Κατά πρώτον, πρέπει να δεχτούμε ότι τα μέτρα λιτότητας, όσο αναγκαία κι αν είναι για να αποφύγουμε ένα δημοσιονομικό ναυάγιο, έχουν υφεσιακές επιπτώσεις στην παραγωγή. Επομένως, αν τα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν πολιτικές λιτότητας, οι χώρες που μπορούν να υιοθετήσουν δημοσιονομικά μέτρα στήριξης της οικονομίας τους πρέπει να το κάνουν και να αφήσουν τη λιτότητα για αύριο. Οι χώρες αυτές είναι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία, τα άλλα κράτη του πυρήνα της Ευρωζώνης και η Ιαπωνία.
Δεύτερον, αφού η νομισματική πολιτική έχει περιορισμένες επιπτώσεις όταν το πρόβλημα είναι η υπερχρέωση και η αφερεγγυότητα και όχι η έλλειψη ρευστότητας, χρειαζόμαστε πιστωτική χαλάρωση και όχι ποσοτική χαλάρωση. Απαιτείται λοιπόν πιστωτική χαλάρωση από την αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, την Τράπεζα της Ιαπωνίας, την Τράπεζα της Αγγλίας και την Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας. Ο πληθωρισμός είναι το τελευταίο από τα προβλήματα που οι τράπεζες αυτές θα πρέπει να φοβούνται καθώς η νέα καθίζηση στις αγορές αγαθών, απασχόλησης, ακινήτων και εμπορευμάτων τροφοδοτεί έντονες αποπληθωριστικές πιέσεις.
Τρίτον, για την αποκατάσταση της πιστωτικής επέκτασης, οι τράπεζες και τα τραπεζικά συστήματα της Ευρωζώνης που πάσχουν από έλλειψη κεφαλαίων πρέπει να ενισχυθούν με ένα πανευρωπαϊκό πρόγραμμα δημόσιας χρηματοδότησης. Για να αποφύγουμε ένα ακόμη πιστωτικό κραχ καθώς η απομόχλευση των τραπεζών θα προχωρεί, πρέπει βραχυπρόθεσμα να δοθεί κάποια ‘εποπτική ανοχή’ στις κεφαλαιακές απαιτήσεις και τις απαιτήσεις ρευστότητας των τραπεζών. Επίσης από τη στιγμή που τα τραπεζικά συστήματα τόσο της Αμερικής όσο και της Ευρώπης αρνούνται να χορηγήσουν δάνεια στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, πρέπει να υπάρξει άμεση κρατική μέριμνα για πιστώσεις προς τις φερέγγυες αλλά έχουσες πρόβλημα ρευστότητας μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Τέταρτον, απαιτείται η παροχή πραγματικά μεγάλης ρευστότητας στις φερέγγυες κυβερνήσεις προκειμένου να αποφύγουμε την άνοδο των σπρεντ και την απώλεια της πρόσβασής τους στις αγορές η οποία μπορεί να μετατρέψει τα προβλήματα ρευστότητας σε προβλήματα αφερεγγυότητας. Ακόμη και αν κάνουν όλες τις αναγκαίες πολιτικές αλλαγές, τα κράτη αυτά θα χρειαστούν χρόνο προκειμένου να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία τους. Έως τότε όμως οι αγορές θα συνεχίσουν να τα πιέζουν, καθιστώντας μια αυτοεκπληρούμενη κρίση άκρως πιθανή.
Σήμερα η Ισπανία και η Ιταλία κινδυνεύουν να χάσουν την πρόσβαση στις αγορές. Απαιτείται λοιπόν ο τριπλασιασμός των επίσημων κονδυλίων – μέσα από ένα μεγαλύτερο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, την εισαγωγή ευρωομολόγου, ή μια πραγματικά μεγάλη παρέμβαση της ΕΚΤ – προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο μιας καταστροφικής εξόδου των επενδυτών από αυτές τις αγορές ομολόγων.
Πέμπτον, τα βάρη του χρέους που δεν είναι δυνατόν να μειωθούν μέσω της ανάπτυξης, των αποταμιεύσεων ή του πληθωρισμού πρέπει να καταστούν βιώσιμα μέσα από την ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, τη μείωση του χρέους και τη μετατροπή του χρέους σε μετοχές. Και αυτό πρέπει να γίνει για όλους: αφερέγγυες κυβερνήσεις, νοικοκυριά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Έκτον, ακόμη κι αν η Ελλάδα και τα άλλα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας λάβουν σημαντική ανακούφιση του χρέους τους, δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην ανάπτυξη αν δεν αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Και δίχως ταχεία επιστροφή στην ανάπτυξη δεν μπορούν να αποφευχθούν ούτε τα περαιτέρω χρεοστάσια ούτε οι κοινωνικές εκρήξεις.
Οι χώρες αυτές έχουν τρεις επιλογές για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητάς τους εντός της Ευρωζώνης, όλες τους απαιτούν μια πραγματική υποτίμηση αλλά καμιά τους δεν είναι βιώσιμη:
• Η δραστική εξασθένηση του ευρώ έναντι του δολαρίου είναι άκρως απίθανη από τη στιγμή που η αμερικανική οικονομία είναι και αυτή αδύναμη.
• Η ταχεία μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας μέσω της επιτάχυνσης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και της μεγαλύτερης αύξησης της παραγωγικότητας έναντι της αύξησης των μισθών είναι εξίσου απίθανη – με αυτή τη διαδικασία αποκατέστησε την ανταγωνιστικότητά της η Γερμανία αλλά της πήρε 15 χρόνια.
• Ο αποπληθωρισμός μισθών και τιμών κατά 30% συνολικά μέσα σε μία 5ετία – στην Ελλάδα για παράδειγμα – σημαίνει 5 χρόνια μιας όλο και βαθύτερης και κοινωνικά απαράδεκτης ύφεσης. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως μια τέτοια ύφεση είναι εφικτή, ο αποπληθωρισμός θα επιδεινώσει την αφερεγγυότητα με δεδομένη την αύξηση κατά 30% της πραγματικής αξίας του χρέους.
Από τη στιγμή που αυτές οι λύσεις δεν αποδίδουν, η μόνη εναλλακτική λύση είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη, καταρχήν για την Ελλάδα, αλλά ίσως και για ορισμένα άλλα κράτη μέλη. Μόνο η επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα με ισχυρή υποτίμησή του μπορεί να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη.
Η εγκατάλειψη του κοινού νομίσματος θα φέρει βεβαίως παράπλευρες ζημιές για τη χώρα που θα το εγκαταλείψει και θα αυξήσει τον κίνδυνο μόλυνσης για τις άλλες αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης. Απαιτείται συνεπώς ο χειρισμός των επιπτώσεων που θα έχει στους ισολογισμούς η μεγέθυνση του χρέους σε ευρώ μετά την υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος, μέσω μιας ελεγχόμενης και κατόπιν διαπραγματεύσεων μετατροπής του παθητικού σε ευρώ στα νέα εθνικά νομίσματα. Απαιτείται επίσης η σωστή χρήση των επίσημων πόρων, μεταξύ άλλων και για την αποκατάσταση της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών της Ευρωζώνης, προκειμένου να περιοριστούν οι παράπλευρες ζημιές και η μόλυνση.
Έβδομον, τα αίτια για την υψηλή ανεργία και την αναιμική ανάπτυξη των προηγμένων οικονομιών είναι διαρθρωτικά, και συμπεριλαμβάνουν την δυναμική ανάδυση των ανταγωνιστικών αναδυόμενων αγορών. Η σωστή απάντηση σε τόσο μεγάλες αλλαγές δεν είναι ο προστατευτισμός. Αντιθέτως, οι προηγμένες οικονομίες χρειάζονται ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο που θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά τους και την απασχόληση μέσω νέων μεγάλων επενδύσεων στην ανώτατη εκπαίδευση, την εξειδίκευση της εργασίας, τις βελτιώσεις στο ανθρώπινο κεφάλαιο, τις υποδομές και τις εναλλακτικές και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μόνο ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να δώσει στους εργαζόμενους των προηγμένων οικονομιών τα εργαλεία που χρειάζονται για να είναι παγκοσμίως ανταγωνιστικοί.
Όγδοο, οι αναδυόμενες οικονομίες έχουν πια στη διάθεσή τους περισσότερα εργαλεία από ό,τι οι προηγμένες οικονομίες και θα πρέπει να χαλαρώσουν τη νομισματική και δημοσιονομική τους πολιτική. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα μπορούν να λειτουργούν σαν δανειστές εσχάτου καταφυγίου για τις αναδυόμενες χώρες που κινδυνεύουν να χάσουν την πρόσβαση στις αγορές, υπό την προϋπόθεση της εφαρμογής των κατάλληλων μεταρρυθμίσεων. Και χώρες όπως η Κίνα που στηρίζουν υπερβολικά την ανάπτυξή τους στις εξαγωγές, θα πρέπει να επιταχύνουν τις μεταρρυθμίσεις και να επιτρέψουν μια πιο γρήγορη ανατίμηση του νομίσματος τους προκειμένου να στηρίξουν την εσωτερική ζήτηση και κατανάλωση.
Κατά πρώτον, πρέπει να δεχτούμε ότι τα μέτρα λιτότητας, όσο αναγκαία κι αν είναι για να αποφύγουμε ένα δημοσιονομικό ναυάγιο, έχουν υφεσιακές επιπτώσεις στην παραγωγή. Επομένως, αν τα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν πολιτικές λιτότητας, οι χώρες που μπορούν να υιοθετήσουν δημοσιονομικά μέτρα στήριξης της οικονομίας τους πρέπει να το κάνουν και να αφήσουν τη λιτότητα για αύριο. Οι χώρες αυτές είναι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία, τα άλλα κράτη του πυρήνα της Ευρωζώνης και η Ιαπωνία.
Δεύτερον, αφού η νομισματική πολιτική έχει περιορισμένες επιπτώσεις όταν το πρόβλημα είναι η υπερχρέωση και η αφερεγγυότητα και όχι η έλλειψη ρευστότητας, χρειαζόμαστε πιστωτική χαλάρωση και όχι ποσοτική χαλάρωση. Απαιτείται λοιπόν πιστωτική χαλάρωση από την αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, την Τράπεζα της Ιαπωνίας, την Τράπεζα της Αγγλίας και την Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας. Ο πληθωρισμός είναι το τελευταίο από τα προβλήματα που οι τράπεζες αυτές θα πρέπει να φοβούνται καθώς η νέα καθίζηση στις αγορές αγαθών, απασχόλησης, ακινήτων και εμπορευμάτων τροφοδοτεί έντονες αποπληθωριστικές πιέσεις.
Τρίτον, για την αποκατάσταση της πιστωτικής επέκτασης, οι τράπεζες και τα τραπεζικά συστήματα της Ευρωζώνης που πάσχουν από έλλειψη κεφαλαίων πρέπει να ενισχυθούν με ένα πανευρωπαϊκό πρόγραμμα δημόσιας χρηματοδότησης. Για να αποφύγουμε ένα ακόμη πιστωτικό κραχ καθώς η απομόχλευση των τραπεζών θα προχωρεί, πρέπει βραχυπρόθεσμα να δοθεί κάποια ‘εποπτική ανοχή’ στις κεφαλαιακές απαιτήσεις και τις απαιτήσεις ρευστότητας των τραπεζών. Επίσης από τη στιγμή που τα τραπεζικά συστήματα τόσο της Αμερικής όσο και της Ευρώπης αρνούνται να χορηγήσουν δάνεια στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, πρέπει να υπάρξει άμεση κρατική μέριμνα για πιστώσεις προς τις φερέγγυες αλλά έχουσες πρόβλημα ρευστότητας μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Τέταρτον, απαιτείται η παροχή πραγματικά μεγάλης ρευστότητας στις φερέγγυες κυβερνήσεις προκειμένου να αποφύγουμε την άνοδο των σπρεντ και την απώλεια της πρόσβασής τους στις αγορές η οποία μπορεί να μετατρέψει τα προβλήματα ρευστότητας σε προβλήματα αφερεγγυότητας. Ακόμη και αν κάνουν όλες τις αναγκαίες πολιτικές αλλαγές, τα κράτη αυτά θα χρειαστούν χρόνο προκειμένου να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία τους. Έως τότε όμως οι αγορές θα συνεχίσουν να τα πιέζουν, καθιστώντας μια αυτοεκπληρούμενη κρίση άκρως πιθανή.
Σήμερα η Ισπανία και η Ιταλία κινδυνεύουν να χάσουν την πρόσβαση στις αγορές. Απαιτείται λοιπόν ο τριπλασιασμός των επίσημων κονδυλίων – μέσα από ένα μεγαλύτερο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, την εισαγωγή ευρωομολόγου, ή μια πραγματικά μεγάλη παρέμβαση της ΕΚΤ – προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο μιας καταστροφικής εξόδου των επενδυτών από αυτές τις αγορές ομολόγων.
Πέμπτον, τα βάρη του χρέους που δεν είναι δυνατόν να μειωθούν μέσω της ανάπτυξης, των αποταμιεύσεων ή του πληθωρισμού πρέπει να καταστούν βιώσιμα μέσα από την ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, τη μείωση του χρέους και τη μετατροπή του χρέους σε μετοχές. Και αυτό πρέπει να γίνει για όλους: αφερέγγυες κυβερνήσεις, νοικοκυριά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Έκτον, ακόμη κι αν η Ελλάδα και τα άλλα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας λάβουν σημαντική ανακούφιση του χρέους τους, δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην ανάπτυξη αν δεν αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Και δίχως ταχεία επιστροφή στην ανάπτυξη δεν μπορούν να αποφευχθούν ούτε τα περαιτέρω χρεοστάσια ούτε οι κοινωνικές εκρήξεις.
Οι χώρες αυτές έχουν τρεις επιλογές για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητάς τους εντός της Ευρωζώνης, όλες τους απαιτούν μια πραγματική υποτίμηση αλλά καμιά τους δεν είναι βιώσιμη:
• Η δραστική εξασθένηση του ευρώ έναντι του δολαρίου είναι άκρως απίθανη από τη στιγμή που η αμερικανική οικονομία είναι και αυτή αδύναμη.
• Η ταχεία μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας μέσω της επιτάχυνσης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και της μεγαλύτερης αύξησης της παραγωγικότητας έναντι της αύξησης των μισθών είναι εξίσου απίθανη – με αυτή τη διαδικασία αποκατέστησε την ανταγωνιστικότητά της η Γερμανία αλλά της πήρε 15 χρόνια.
• Ο αποπληθωρισμός μισθών και τιμών κατά 30% συνολικά μέσα σε μία 5ετία – στην Ελλάδα για παράδειγμα – σημαίνει 5 χρόνια μιας όλο και βαθύτερης και κοινωνικά απαράδεκτης ύφεσης. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως μια τέτοια ύφεση είναι εφικτή, ο αποπληθωρισμός θα επιδεινώσει την αφερεγγυότητα με δεδομένη την αύξηση κατά 30% της πραγματικής αξίας του χρέους.
Από τη στιγμή που αυτές οι λύσεις δεν αποδίδουν, η μόνη εναλλακτική λύση είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη, καταρχήν για την Ελλάδα, αλλά ίσως και για ορισμένα άλλα κράτη μέλη. Μόνο η επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα με ισχυρή υποτίμησή του μπορεί να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη.
Η εγκατάλειψη του κοινού νομίσματος θα φέρει βεβαίως παράπλευρες ζημιές για τη χώρα που θα το εγκαταλείψει και θα αυξήσει τον κίνδυνο μόλυνσης για τις άλλες αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης. Απαιτείται συνεπώς ο χειρισμός των επιπτώσεων που θα έχει στους ισολογισμούς η μεγέθυνση του χρέους σε ευρώ μετά την υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος, μέσω μιας ελεγχόμενης και κατόπιν διαπραγματεύσεων μετατροπής του παθητικού σε ευρώ στα νέα εθνικά νομίσματα. Απαιτείται επίσης η σωστή χρήση των επίσημων πόρων, μεταξύ άλλων και για την αποκατάσταση της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών της Ευρωζώνης, προκειμένου να περιοριστούν οι παράπλευρες ζημιές και η μόλυνση.
Έβδομον, τα αίτια για την υψηλή ανεργία και την αναιμική ανάπτυξη των προηγμένων οικονομιών είναι διαρθρωτικά, και συμπεριλαμβάνουν την δυναμική ανάδυση των ανταγωνιστικών αναδυόμενων αγορών. Η σωστή απάντηση σε τόσο μεγάλες αλλαγές δεν είναι ο προστατευτισμός. Αντιθέτως, οι προηγμένες οικονομίες χρειάζονται ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο που θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά τους και την απασχόληση μέσω νέων μεγάλων επενδύσεων στην ανώτατη εκπαίδευση, την εξειδίκευση της εργασίας, τις βελτιώσεις στο ανθρώπινο κεφάλαιο, τις υποδομές και τις εναλλακτικές και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μόνο ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να δώσει στους εργαζόμενους των προηγμένων οικονομιών τα εργαλεία που χρειάζονται για να είναι παγκοσμίως ανταγωνιστικοί.
Όγδοο, οι αναδυόμενες οικονομίες έχουν πια στη διάθεσή τους περισσότερα εργαλεία από ό,τι οι προηγμένες οικονομίες και θα πρέπει να χαλαρώσουν τη νομισματική και δημοσιονομική τους πολιτική. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα μπορούν να λειτουργούν σαν δανειστές εσχάτου καταφυγίου για τις αναδυόμενες χώρες που κινδυνεύουν να χάσουν την πρόσβαση στις αγορές, υπό την προϋπόθεση της εφαρμογής των κατάλληλων μεταρρυθμίσεων. Και χώρες όπως η Κίνα που στηρίζουν υπερβολικά την ανάπτυξή τους στις εξαγωγές, θα πρέπει να επιταχύνουν τις μεταρρυθμίσεις και να επιτρέψουν μια πιο γρήγορη ανατίμηση του νομίσματος τους προκειμένου να στηρίξουν την εσωτερική ζήτηση και κατανάλωση.
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011
Τα νέα από την Ισλανδία
 |
Σιωπή πληροφόρησης από την Ισλανδία. Γιατί;
Αν κάποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει λογοκρισία σήμερα, ας μου πει πώς, ενώ έγινε γνωστό τι συνέβη στην Αίγυπτο, δεν γράφτηκε ποτέ τι συμβαίνει στην Ισλανδία:
Στην Ισλανδία ο λαός κατάφερε να παραιτηθεί η κυβέρνηση, εθνικοποίησε τις
μεγαλύτερες τράπεζες, αποφάσισε να μην πληρώσει το χρέος που είχαν
δημιουργήσει αυτές στην Μ. Βρετανία και την Ολλανδία λόγω της κακής
οικονομικής πολιτικής τους και κατέληξε να δημιουργήσει ένα λαϊκό σώμα για την αναδιαμόρφωση του συντάγματος.
Και όλο αυτό με ειρηνικές διαδικασίες. Μια πραγματική επανάσταση κόντρα στην εξουσία που μας οδήγησε στην παρούσα κρίση.
Εδώ, γιατί δεν μπορέσαμε να μάθουμε τίποτα γι' αυτά τα γεγονότα εδώ και δύο χρόνια;
Τι θα γινόταν αν όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες έπαιρναν παράδειγμα;
Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία:
2008. Εθνικοποιείται η κύρια τράπεζα της χώρας. Καταρρέει το νόμισμα,
σταματάει τη λειτουργία του το χρηματιστήριο. Η χώρα είναι σε πτώχευση.
2009. Οι διαμαρτυρίες του κόσμου μπρος στην Βουλή καταφέρνουν και
κηρύσσονται πρόωρες εκλογές και προκαλούν την παραίτηση του πρωθυπουργού και όλης της κυβέρνησης. Συνεχίζει η άθλια κατάσταση της οικονομίας της χώρας.
Μέσω ενός νόμου προτείνεται να πληρωθεί το χρέος στην Μ. Βρετανία και την
Ολλανδία, με την πληρωμή 3.500 εκ. ευρώ, που θα πληρώσουν όλες οι
ισλανδικές οικογένειες μηνιαία για 15 χρόνια με 5,5% επιτόκιο.
2010. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και ζητάει δημοψήφισμα για το νόμο.
Τον Γενάρη του 2010 ο πρόεδρος αρνείται να θέσει τον νόμο σε ισχύ και
ανακοινώνει οτι θα υπάρξει αίτημα για λαϊκή ετυμηγορία.
Τον Μάρτιο γίνεται το δημοψήφισμα και σαρώνει το ΟΧΙ στην πληρωμή με 93%
των ψήφων.
H κυβέρνηση αρχίζει δικαστική έρευνα για ευθύνες για την κρίση. Αρχίζουν οι
συλλήψεις τραπεζιτών και υψηλόβαθμων στελεχών. Η Interpol εκδίδει διαταγή
και όλοι οι εμπλεκόμενοι τραπεζίτες εγκαταλείπουν την χώρα.
Στο πλαίσιο της κρίσης, εκλέγεται ένα σώμα από πολίτες για να συγγράψει το
νέο Σύνταγμα. Εκλέγονται 25 πολίτες, χωρίς πολιτική εξάρτηση, από τους 522
που παρουσιάστηκαν ως υποψήφιοι.
Η προϋπόθεση υποψηφιότητας ήταν να είναι
ενήλικοι και να έχουν προταθεί από 30 άτομα.
Το σώμα αρχίζει την εργασία του τον Φεβρουάριο του 2011 και θα παρουσιάσει μια carta magna λαμβάνοντας υπ' όψιν τις ομόφωνες συστάσεις διαφορετικών συνελεύσεων που θα πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα.
Θα πρέπει να επικυρωθεί από την υπάρχουσα βουλή και από την επόμενη
αναθεωρητική που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές.
Αυτή είναι η σύντομη ιστορία της Ισλανδικής επανάστασης: Παραίτηση
ολόκληρης της κυβέρνησης, εθνικοποίηση της τράπεζας, δημοψήφισμα για τις κρίσιμες οικονομικές αποφάσεις, φυλάκιση των υπεύθυνων της κρίσης και ξαναγράψιμο του συντάγματος από τους πολίτες.
Μίλησαν για όλ' αυτά τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ? Φυσικά ΟΧΙ!
Ο ισλανδικός λαός έδωσε ένα μάθημα δημοκρατίας σ' όλον τον κόσμο.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ... ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ, ΣΙΓΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ"Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011
Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011
Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011
Άρνηση χρέους το στοιχειώδες μέτρο άμυνας
Η επίσημη προπαγάνδα αγωνίζεται να πείσει ότι καλύτερα νεκρός με ευρώ, παρά ζωντανός και με εθνικό νόμισμα. Πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να επιλέξει. Θα τον αναγκάσει η ίδια η κατάσταση. Ό,τι κι αν λένε οι παπαγάλοι των διαπλεκομένων.
Η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους, η οποία δεν είναι ένα επαναστατικό μέτρο, αλλά ένα βαθιά λαϊκό δημοκρατικό μέτρο που απαντά όχι μόνο στην αδυναμία της αποπληρωμής του σημερινού δημόσιου χρέους της χώρας, αλλά και στον χαρακτήρα αυτού του χρέους. Είναι ένα στοιχειώδες μέτρο άμυνας μπροστά στη δρομολογημένη καταστροφή.
Η πράξη απέδειξε ότι κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος της χώρας και να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεκίνησε με το «θα πληρώσουμε μέχρι και το τελευταίο σεντ» και οδήγησε τη χώρα στην «επιλεκτική πτώχευση». Είναι αποφασισμένη να τη φτάσει έως και στην επίσημη πτώχευση, προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και οι τοκογλύφοι. Αρκεί να τα βγάλει όλα στο σφυρί.
Οι θιασώτες της αναδιάρθρωσης μπορεί να συνεχίζουν τον χαβά τους, αλλά η πράξη έχει αποδείξει ότι κάθε σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους δεν είναι παρά ένα βήμα πριν από την επίσημη πτώχευση της χώρας. Ιδίως αν αυτό επιχειρηθεί εντός του ευρώ.
Μόνο η μη αναγνώριση – με βάση τις αρχές και τις προτροπές του διεθνούς δικαίου – του δημόσιου χρέους έχει μείνει για να γλιτώσουμε τη χρεοκοπία. Τέλος, η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι μόνο η αρχή, η αναγκαία αφετηρία για μια άλλη, ριζικά διαφορετική πορεία, που απαιτεί εδώ και τώρα:
1 Απαλλαγή της χώρας από το καθεστώς της νέας κατοχής από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ με την κατάργηση του συνόλου των δεσμεύσεων που έχει υπογράψει, αποδεχθεί και νομοθετήσει η κυβέρνηση. Το σύνολο των μέτρων και παρεμβάσεων που έχουν παρθεί από την εποχή που ψηφίστηκε το μνημόνιο τον Μάιο του 2010, πρέπει να καταργηθεί.
2 Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους, ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος επωφελήθηκε από αυτές.
3 Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσοι διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Όποιος, πολιτικός ή επιχειρηματίας, κόμμα ή επιχείρηση, έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου θα πρέπει να τιμωρηθεί και η περιουσία του να δημευθεί.
4 Έξοδος από τη ζώνη του ευρώ και επαναφορά εθνικού νομίσματος. Όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι σαν τον μελλοθάνατο που περιμένει τη θανατηφόρα ένεση. Είναι εκτεθειμένη σε κάθε είδους πιέσεις, εκβιασμούς και επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας. Ενώ λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της ευρωζώνης και τους αποικιοκράτες «εταίρους» της.
5 Εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδος, για να αποκτήσει ο λαός τον έλεγχο της οικονομίας, να ξεριζώσουμε τον σαράφικο και τοκογλυφικό χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος και να επιβάλουμε αυστηρούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων.
6 Ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας, με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ, όλων των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ένα κράτος που πρέπει να πάψει να αποτελεί φέουδο μιας παρασιτικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας η οποία σήμερα κυβερνά τη χώρα.
7 Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από μια γενναία αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων, των ατομικών παραγωγών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Μόνο έτσι μπορεί να ανακάμψει γρήγορα η εσωτερική αγορά και να υπάρξουν σοβαρές επενδύσεις στην παραγωγή.
8 Απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί. Χρειάζεται επιτέλους η χώρα και ο λαός της να γλιτώσουν από την απομόνωση που βιώνουν εντός της ευρωζώνης και υπό καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους. Πρέπει να ανοιχτούν στη διεθνή ζωή, να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που υπάρχουν μέσα από την αναζήτηση νέων διεθνών ερεισμάτων, επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως ανισοτιμίες, καταναγκασμούς, επιβολές και υποτέλειες.
Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)