Φίλοι, δεν κατανοώ τον εριστικό χαρακτήρα ορισμένων από τις τοποθετήσεις. Κατά τη γνώμη μου στο διάλογο θα πρέπει να αποφεύγονται οι επιθετικοί χαρακτηρισμοί και οι αφορισμοί δίκην αξιωματικών αρχών, που όλοι θα πρέπει να τις ασπαζόμαστε.
Ξεκαθαρίζω, συμφωνώ απόλυτα με το σύνολο των στόχων και σκοπών του Ε.Πα.Μ.
Μολονότι , έχω αποκρυσταλλωμένες απόψεις για ένα σύνολο ζητημάτων σε επίπεδο πολιτικής εδώ και πάρα πολύ καιρό, υπάρχουν θέματα, κυρίως τεχνικής φύσης στα οικονομικά, που έχω κενά γιατί δεν είμαι παντογνώστης και βέβαια ούτε οικονομολόγος.
Παρακολουθώντας το δημόσιο διάλογο μεταξύ των ειδικών οικονομολόγων κάθε απόχρωσης, προσεγγίζω το λόγο του κ. Καζάκη ως ένα λόγο απολύτως καθαρό και με προτάσεις που μπορεί να είναι ρεαλιστικές κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και η πρώτη και κύρια προϋπόθεση είναι η ανατροπή του σημερινού καθεστώτος, που από αντιπροσωπευτική Δημοκρατία έχει μεταλλαχθεί σε ένα σύστημα Επαγγελματικού Κοινοβουλευτισμού, με πρώτη προτεραιότητά του τη διαιώνιση του! Έτσι, λύσεις ευνοϊκές για το Έθνος και το Λαό, δεν μπορεί κανείς σώφρων να περιμένει από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, πολύ περισσότερο αν οι λύσεις αυτές προϋποθέτουν αντίθεση έως και ρήξη με τα σημεία αναφοράς του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, που κατά τη γνώμη μου είναι η παρασιτική και κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ και τα ξένα συμφέροντα που αυτή εκφράζει. Βεβαίως υπάρχει Δημοκρατία στη χώρα, κακής ποιότητας όμως και με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που ανέφερα στο βαθμό που να καταντάει απολύτως τυπική, αφήνοντας ένα μεγάλο μέρος της Κοινωνίας δίχως ουσιαστική πολιτική εκπροσώπηση!
Παρ’ όλα αυτά και παρά τη καθαρότητα των τοποθετήσεων του κ. Καζάκη και άλλων οικονομολόγων με τις ίδιες απόψεις, κάποια κενά μέσα μου ακόμα υπάρχουν (σε τεχνικά ζητήματα και σε λεπτομέρειες, που όμως μπορεί κάποια από αυτές τις λεπτομέρειες, να κρύβει τον «διάβολο» μέσα της, καθώς λέγεται) και επειδή η υπόθεση του Ε.Πα.Μ. είναι πολύ σοβαρή και δεν επαφίεται στον αυθορμητισμό και τις δοξασίες του καθενός μας, πιστεύω ότι όλοι μας θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να αμφισβητούμε πάντα την απολυτότητα της γνώσης (και της γνώμης) μας.
Νομίζω, ότι το λάθος του κ. Αθηναίου και όχι μόνο αυτού, αλλά και πάρα πολλών άλλων προβληματισμένων και μορφωμένων ανθρώπων, που όμως η βούληση και η θέλησή τους είναι καθόλα πατριωτική, γίνεται στο πολιτικό επίπεδο και σε μια λανθασμένη κατάταξη στη σειρά σπουδαιότητας των προβλημάτων και των αιτίων που οδήγησαν σ’ αυτή τη τραγική θέση τη χώρα.
Και βέβαια σ’ αυτή την αντιστροφή των προτεραιοτήτων, το τι πάει πρώτο και είναι κεφαλαιώδες και τι ακολουθεί ως δεύτερο με αντίστοιχα μικρότερη σημασία κ.ο.κ. στηρίζεται κατά κύριο λόγο η «καθεστωτική» προπαγάνδα, ενισχύοντάς την με τους γνωστούς μηχανισμούς επηρεασμού της κοινής γνώμης.
Προφανώς η κρίση δεν οφείλεται σε ένα αίτιο, είναι πολυπαραγοντική.
Το να θεωρούμε όμως ότι αυτή οφείλεται μονοσήμαντα στην ελληνική «κακοδαιμονία», το πελατειακό, μεγάλο και σπάταλο κράτος, τη ροπή στη διαφθορά και τη «τεμπελιά» των Ελλήνων, φτάνοντας στο σημείο μάλιστα κάποιοι να ισχυρίζονται, ότι όλα αυτά οφείλονται σε κάποιου γονιδιακού χαρακτήρα «παραξενιά» της φυλής, είναι λάθος, μας υποτιμά και οδηγεί σε ακόμα πιο λανθασμένα συμπεράσματα.
Βεβαίως και το «πολυμήχανο» του Έλληνα που τον κάνει εύκολα προσαρμοστικό και του δίδει κάποια αίσθηση ασφάλειας, ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του καλύτερα, τον καθιστά περισσότερο ατομιστή, σε σημείο που να αισθάνεται εντελώς άβολα όταν καλείται να λειτουργήσει σε συλλογικές διαδικασίες, αλλά αυτό δεν είναι η πηγή των προβλημάτων.
Όπως δεν είναι η πηγή των προβλημάτων το ανοργάνωτο, πελατειακό, σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος. Βεβαίως αυτό το τελευταίο επιτείνει τα προβλήματα, αλλά δεν είναι η γενεσιουργός τους αιτία. Θα έλεγα μάλιστα, ότι και ο ίδιος ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι και αυτός αποτέλεσμα και θύμα του κυρίαρχου αιτίου, που θα αναφερθώ παρακάτω.
Θεωρώ, ότι η πηγή του κακού έρχεται από πολύ παλιά με τον τρόπο που απελευθερώθηκε το Έθνος και τα συμφέροντα που συγκρούστηκαν στη περιοχή για την αντιμετώπιση του περίφημου «Ανατολικού» Ζητήματος.
Θεωρώ, ότι η χώρα έκτοτε ουδέποτε αφέθηκε να αποκτήσει πραγματική ανεξαρτησία και να προχωρήσει σε μια κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη στηριγμένη στις πραγματικές της δυνατότητες, ενσωματώνοντας τα οφέλη από τη Βιομηχανική Επανάσταση και τις προόδους που σημείωναν οι δυτικές χώρες στις οποίες ήταν και παραμένει προσκολλημένη. Τόμοι ολόκληροι έχουν γραφτεί για τα θέματα αυτά και δεν είναι δυνατό να παρουσιαστεί εδώ μια λεπτομερής εξιστόρηση όλων των γεγονότων και των παραμέτρων διεθνών και εσωτερικών, που έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση της γενικότερης εικόνας της χώρας, ως μιας αδύναμης περιφερειακής χώρας με πλήθος εξαρτήσεων απέναντι στους ξένους.
Η κατακλείδα όμως είναι ότι η Ελλάδα ουδέποτε απέκτησε μια γνήσια Εθνική Αστική Τάξη.
Ανέκαθεν και με επιτάσεως τελευταία, οι διάφορες ελίτ της χώρας λειτουργούν πέριξ ενός απολύτως παρασιτικού και εξαρτώμενου από ξένα συμφέροντα πυρήνα οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, που ταυτίζει την ίδια την ύπαρξή του ακριβώς στις προνομιακές του σχέσεις με τον ξένο παράγοντα.
Έτσι, περί τα μέσα της 10ετίας του ’70, όπου διαμορφώνονταν η νέα Ευρωπαϊκή πραγματικότητα, έγινε το στρατηγικό λάθος της ένταξής μας στην ΕΟΚ, με τον τρόπο που αυτή συνέβη. Δηλαδή, τότε και ενθυμούμαι καλά τις συζητήσεις, συγκρούστηκαν δύο λογικές. Αυτή της προσπάθειας ανάπτυξης της χώρας στηριγμένης στις δικές της δυνάμεις και η άλλη ότι δεν χρειάζεται να πασκίσουμε και πολύ, στο βαθμό που στη νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα εντασσόμενοι, δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τις μεγάλες βιομηχανικές δυνάμεις θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε το «συγκριτικό» μας πλεονέκτημα και να γίνουμε χώρα προσφοράς υπηρεσιών και τουρισμού, ενώ ο αγροτικός χαρακτήρας δεν προσιδίαζε σε μια σύγχρονη «καπιταλιστική» χώρα.
Επικράτησε η δεύτερη λογική, συνεπικουρούμενη από τη μορφωτική επίσης ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, που αποδεικνύεται σήμερα εντελώς λανθασμένη και που εξυπηρέτησε όχι τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας, αλλά μονάχα των ελίτ, των παλιών και νέων «τζακιών», που δημιουργήθηκαν και που η αναπαραγωγή και η διαιώνιση της κυριαρχίας τους ταυτίστηκε ολοκληρωτικά με αντίστοιχα συμφέροντας στο εσωτερικό της Ε.Ε.
Και η λογική αυτή (μοντέρνα εκδοχή της ψωροκώσταινας), επικράτησε παντού και το κομματικό κράτος, αφού δεν είχε πλέον ρόλο να παίξει στη διατήρηση μιας έστω μικρής και παραδοσιακής παραγωγικής βάσης, εστράφη εκεί που θα είχε ρόλο να παίξει στη διατήρηση δηλαδή του πολιτικού status και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων που αυτό ήθελε να υπηρετεί. Τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεισαγωγείς και αντιπρόσωποι πολυεθνικών, άντε και κάποιοι βιομήχανοι μαζί με τους πολιτικούς στήσανε το πάρτυ. Και ο υπάλληλος πότε είχε δυνατότητα αντίδρασης; Αλλά τον χρειαζόντουσαν κι αυτόν. Ένα επιδοματάκι, κάποιες πλασματικές υπερωρίες, στα πιο σοβαρά κάποιες μιζούλες (γιατί θα τρελαθώ, αν έχω μισθό 1500 ευρώ και κάποιος μου προσφέρει 50.000 τι πρέπει να κάνω, να παριστάνω τον όσιο Ονούφριο; Άλλο τώρα που τα αρχιλαμόγια με τους πληρωμένους τους κονδυλοφόρους, μας παρουσιάζονται με «προτεσταντική» «ηθική» και ζητούν συλλήβδην τη κεφαλή επί πίνακι κάθε δημόσιου υπάλληλου) και τα σκυλιά δεμένα.
Αφέθηκαν σκόπιμα οι κομματικοί, να ροκανίζουν τη περιουσία των κρατικοποιημένων προβληματικών επιχειρήσεων, αφού αυτές έτσι κι αλλιώς πήγαιναν για κλείσιμο, ή ξεπούλημα και όσο πιο μικρή αξία θα είχαν τόσο πιο εύκολο θα γίνονταν αυτό. Το ίδιο έγινε με τους συνεταιρισμούς κ.ο.κ. Βιβλία ολόκληρα μπορούν να γραφτούν για την αποβιομηχάνιση της χώρας και τη μετατροπή της από αυτάρκη σε αγροτικά προϊόντα σε πλήρως εξαρτώμενη από τους μεγαλοεισαγωγείς. Και τώρα παραπονιόμαστε για το εμπορικό ισοζύγιο. Και άλλα τόσα βιβλία για τον εκμαυλισμό της Κοινωνίας. Θυμηθείτε μόνο το «λαϊκό» καπιταλισμό του χρηματιστηρίου το ’99, που σύσσωμος ο τύπος και η επιχειρηματική τάξη μας καλούσαν να αφήσουμε τις δουλειές μας και να γίνουμε «επενδυτές»!
Υπήρξε λοιπόν ύψιστη πολιτική επιλογή η μετατροπή της χώρας μας στο πλέον αντιπαραγωγικό κομμάτι της Ευρώπης και η επιβίωσή μας μέσα από χρέη και επιδοτήσεις. Κι αν δεχθώ ότι ο Λαός συμμετείχε στο φαγοπότι, συμμετείχε απολύτως παθητικά, κανείς δεν του είπε την αλήθεια. Όλοι τον παραμύθιαζαν. Θυμηθείτε ότι με το ευρώ θα έρχονταν η σύγκλιση των εισοδημάτων. Θυμηθείτε πόσο πρωταθλητές Ευρώπης γίναμε. Θυμηθείτε πόσο γραφικοί ήσαν αυτοί που αντιτέθηκαν στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Θυμηθείτε, θυμηθείτε, θυμηθείτε……………………..
Δεν γνωρίζω βέβαια αν η πολιτική αυτή επιλογή μας επεβλήθη, ή ήταν επινόημα των πολιτικών μας, ή κι αν ακόμα κι αυτοί παρασύρθηκαν από καλές προθέσεις κι ως γνωστόν, ο δρόμος για τη κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις…………………………….
Γνωρίζω όμως το αποτέλεσμα και τους πόνους που αυτό σήμερα προκαλεί και τις βλάβες στο σώμα του Έθνους που φαντάζουν μη αναστρέψιμες.
Και τι μέλει γενέσθαι; Θα καθίσουμε παθητικά να περιμένουμε τον από μηχανής Θεό, να έλθει μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη και τον κόσμο;
Αν το πρόβλημα λοιπόν συνίσταται στο ότι γίναμε αντιπαραγωγικοί, η λύση είναι να αντιστρέψουμε τη φορά των πραγμάτων και να γίνουμε παραγωγικοί. Να ξαναχτίσουμε από την αρχή τη παραγωγική βάση της χώρας.
Προσέξτε, γιατί οι λέξεις και οι φράσεις που χρησιμοποιούνται έχουν πολύ μεγάλη σημασία.
Όλοι ομιλούν για την ανάπτυξη και εγκαλούν την Κυβέρνηση, ότι δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν ομιλεί για παραγωγική αναδιάρθρωση. Τι σημαίνει όμως ανάπτυξη;
Ανάπτυξη βεβαίως! Ας ανοίξουμε μπουρδέλα. «Κορίτσια ο στόλος» σε νέα εκδοχή. Θυμηθείτε τα κόκκινα φανάρια και τη Τρούμπα. Έχουμε όλα τα φόντα να μετατραπούμε σε Ταϋλάνδη του Ευρωπαϊκού Νότου. Γνωρίζετε πόσο συνάλλαγμα εισρέει ετησίως στη χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας μόνο από τους Γερμανούς παιδόφιλους;
Κι αν θεωρήσετε το παράδειγμα υπερβολικό, το δίνω για να τονίσω εμφαντικά ότι χωράει πολύ νερό η λέξη ανάπτυξη. Κι αυτή μπορεί να γίνει με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Στη πράξη δεν σημαίνει τίποτε αν δεν πούμε καθαρά τι θέλουμε να αναπτύξουμε και τον τρόπο που θα το πετύχουμε.
Να δημιουργήσουμε το πλαίσιο που θα επιτρέψει να γίνουν επενδύσεις θα μου πείτε.
Τι επενδύσεις όμως; Η πώληση του ΟΤΕ ήταν επένδυση, ή ξεκοκάλισμα ενός κομματιού της δημόσιας περιουσίας; Και ωραία πουλάμε τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις λίμνες και τα ποτάμια, τη ΔΕΗ, το νερό, τις συγκοινωνίες κτλ. Αυτές οι πωλήσεις θα είναι επένδυση; Ωραία, θα μπουν κάποια χρήματα στα ταμεία του κράτους, ανάπτυξη όμως πως θα γίνει; Πλανώνται πλάνην οικτράν, όσοι αφελείς (ή επιτήδειοι), μιλούν για επανεκκίνηση της οικονομίας μέσω των αποκρατικοποιήσεων κι ότι αν πωληθεί αίφνης ο ΟΠΑΠ και η ΔΕΗ σε τιμές ευκαιρίας για τους «επενδυτές», αυτοί θα αποτελέσουν πόλο έλξης για ευρύτερες «παραγωγικές» επενδύσεις. Αλλά και τα λεφτά η μαύρη τρύπα του χρέους θα τα φάει. Πάπαλα λοιπόν, λίγοι μήνες παράταση και μετά πάλι αδιέξοδο και τότε δεν θα έχουμε άλλα να πουλήσουμε. Ή μάλλον θα έχουμε τα δικαιώματά μας στις περίφημες ΑΟΖ του Αιγαίου, του Ιονίου, του Καστελόριζου, της Κρήτης. Και αφού τα παραχωρήσουμε κι αυτά για να εξασφαλίσουμε κάποια επόμενη δόση δανείου, θα έρθει η σειρά της Θράκης, της Κέρκυρας, της Ρόδου. Καταστροφολογώ, ή βάζω στη σωστή τους σειρά τα πράγματα;
Οι επενδυτές και οι Τραπεζίτες βέβαια θα χαίρονται, γιατί θα έχουν περάσει στην πλήρη κατοχή τους και πάμφθηνα όλα τα εναπομείναντα εργαλεία που διαθέτει αυτή η χώρα για να υπάρξει ως οντότητα. Γιατί εμείς δεν είμαστε Γερμανία, είμαστε μικρή χώρα και δεν διαθέτουμε πολλαπλότητα επιλογών και εργαλείων.
Άντε κι επειδή είμαστε καλά παιδιά και κάναμε όλα τα παραπάνω έρχονται και κάποιοι κολοσσοί και φτιάχνουν ξενοδοχεία και εξοχικές κατοικίες για τους γερμανούς συνταξιούχους (μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό του κάθε καρακολιού και τυχάρπαστου παρασιτούντα). Καλοδεχούμενοι, αρκεί όμως αυτό για να ζήσει μια ολόκληρη χώρα; Ο τουρισμός προσφέρει το 15% του ΑΕΠ, να πάει 20%, γιατί όχι και 25%, υπάρχει όμως κι άλλο ένα τουλάχιστον 75% που πρέπει να καλυφθεί διαφορετικά και όχι με κατανάλωση δανείων.
Και βέβαια όλα τα παραπάνω δεν αρκούν. Πρέπει να απολυθούν και καμιά 300ρια χιλιάδες «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι, η ανεργία δηλαδή στο 25 - 30%, τα μεροκάματα να πέσουν σε επίπεδα «ανταγωνιστριών» χωρών (π.χ. Τουρκίας, ή Βουλγαρίας) και η σύνταξη στη μέση και στα 70! Βεβαίως για τους πολιτικούς και τους οικονομικούς αναλυτές θα έχουμε ανάπτυξη τόσο %, ο κόσμος όμως, όσοι δεν μπορούν να φύγουν μετανάστες, θα συνωστίζεται στα συσσίτια της εκκλησίας. Βεβαίως θα αρχίσει πάλι ένας καινούργιος πόρος να εισέρχεται στη χώρα, το μεταναστευτικό συνάλλαγμα, όπως ακριβώς τις δεκαετίες του 50 και 60. Να λοιπόν και κάτι καλό (και για τους δεξιούς η επιστροφή στις ιδεολογικές ρίζες της παράταξης: «η μετανάστευση είναι ευλογία!»)………..
Υπερβάλω; Πείτε μου πως ναι (με επιχειρήματα) και θα είμαι ευτυχής!
Ποια η λύση λοιπόν; Η απάντηση είναι απλή ακόμα και για ένα μικρό μαθητή! Ένα ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο Κοινωνικής και Οικονομικής Ανασυγκρότησης της Ελλάδας με στοχεύσεις σε βάθος χρόνου τουλάχιστον 30ετίας, όπου μέσα από τη Θεσμική Ανατροπή και την αποσαφήνιση των ρόλων Κράτους - Ιδιωτικής πρωτοβουλίας, θα οργανώσει τη παραγωγή:
α. στον πρωτογενή τομέα, δηλαδή γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία με πρώτο στόχο την αυτάρκεια σε αντίστοιχα προϊόντα και βεβαίως τον εξαγωγικό προσανατολισμό.
β. στον δευτερογενή τομέα, από την οικοτεχνία, τη βιοτεχνία μέχρι τη μεταποιητική βιομηχανία και την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, με κάλυψη όλων των βασικών αναγκών της χώρας, από τρόφιμα μέχρι ένδυση και υπόδηση, ελαφρά εργαλεία κτλ και ταυτόχρονα στροφή στις εξαγωγές αντίστοιχων προϊόντων.
γ. την ενεργειακή αυτοτέλεια της χώρας μέσα από την πιο λειτουργική εκμετάλλευση των ντόπιων πρώτων υλών και την ταχεία επέκταση των ΑΠΕ και σε δεύτερη φάση τον εξαγωγικό προσανατολισμό επίσης.
δ. αναδιοργάνωση των υπηρεσιών και τη λειτουργία τους προς όφελος της παραγωγικής βάσης της χώρας και όχι για την αυτοεξυπηρέτησή τους (π.χ. τράπεζες), αλλά και τις υπηρεσίες προς τον πολίτη, π.χ. Παιδεία, Υγεία κτλ.
ε. επανεξέταση του ρόλου της ναυτιλίας και ένταξή της στην εθνική προσπάθεια με μεγιστοποίηση της ελληνικής προστιθέμενης αξίας και την αύξηση των εισερχομένων πόρων στη χώρα από τη λειτουργία της.
στ. ανασχεδιασμός της τουριστικής πολιτικής με ιδιαίτερη έμφαση στη προστασία του φυσικού περιβάλλοντος που αποτελεί μαζί με τη πολιτιστική κληρονομιά το συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Η τσιμεντοποίηση θα οδηγήσει (ήδη σε πολλές περιπτώσεις έχει οδηγήσει), στην αναίρεση αυτού του πλεονεκτήματος.
Θα μπορούσε κάποιος πολλά να προσθέσει στα παραπάνω που αναφέρονται επιγραμματικά, αλλά εδώ προκύπτει ένα ερώτημα. Γιατί όλα αυτά τα τόσο προφανή δεν αποτελούν το κεντρικό σημείο της συζήτησης και το πώς θα γίνει δυνατή η υλοποίησή τους;
α. Γιατί πριν από όλα ο στόχος δεν είναι αυτός. Δεν ενδιαφέρει επί της ουσίας η παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας και μέσω αυτής η επίλυση των σημερινών προβλημάτων. Στόχος είναι η διατήρηση του status quo των εξουσιαστικών δομών της χώρας και της επιβίωσης του παρασιτικού Κεφαλαίου και των στηριγμάτων του στο εσωτερικό, μέσα από την ολοκληρωτική πρόσδεση και εξυπηρέτηση των ξένων συμφερόντων που δρουν κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο. (Το καλό των ξένων δανειστών είναι και το δικό μας καλό, αμ’ δε!)
β. Γιατί η υιοθέτηση αυτού του τύπου κατ’ εξοχήν πολιτικές επιλογές, προϋποθέτουν κεντρικό σχεδιασμό από το Κράτος που αποτελεί κόκκινο πανί για τους νεοφιλελευθεριστές, που σήμερα παίζουν κεντρικό ρόλο στη λήψη των αποφάσεων.
γ. Γιατί για να υπάρξει ένας ολοκληρωμένος Εθνικός Σχεδιασμός Κοινωνικής και Οικονομικής αναδιοργάνωσης της χώρας, προϋποθέτει την ύπαρξη εργαλείων άσκησης πολιτικής που οι Κυβερνήσεις παρεχώρησαν σταδιακά οικιοθελώς σε υπερεθνικά κέντρα (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Κομισιόν κτλ.), που για να ξαναποκτηθούν θα χρειαστούν ρήξεις, ή τουλάχιστον σκληρή διαπραγμάτευση με τα κέντρα αυτά, πράγμα αδιανόητο για τις ελίτ της χώρας, που είναι μονοσήμαντα προσηλωμένες στις επιλογές της Ε.Ε. αφού μόνο στα πλαίσια της Ε.Ε. αισθάνονται ασφαλείς στη διατήρηση των προνομίων τους.
δ. Γιατί προϋποθέτει μέτρα πολιτικής «προστατευτισμού» της ντόπιας παραγωγής, όπως π.χ. φορολόγηση με χαμηλότερους συντελεστές των εξαγωγικών επιχειρήσεων και υψηλότερους των ομοειδών εισαγωγικών κ.α., φορολογία στις Τράπεζες και γενικά μέτρα ενίσχυσης της παραγωγής σε βάρος των εισαγωγών, ή και των δευτερευουσών υπηρεσιών, που διευκολύνουν την εξαγωγή συναλλάγματος, που αποτελούν όμως κατά τους φιλελευθεριστές νόθευση του υγιούς ανταγωνισμού και έτσι αντιμετωπίζονται εξ’ άλλου και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, παραγνωρίζοντας το γεγονός πως μια μικρή περιφερειακή χώρα όπως η Ελλάδα έχει πολύ μικρότερες δυνατότητες και ευελιξία να ανταποκριθεί στο διεθνή, αλλά και στον εσωτερικό ευρωπαϊκό ανταγωνισμό, απ’ ότι μεγάλες χώρες όπως π.χ. η Γαλλία, όσες και προσπάθειες και να κάνει και όσες «στεγνές» επιδοτήσεις κι αν λάβει, αφού αυτές είναι αδύνατο να κατευθυνθούν σε παραγωγικούς τομείς που ενδιαφέρουν τη χώρα (βλέπε ΚΑΠ, ή επιδοτήσεις στους αλιείς της Βόρειας Ελλάδας να καταστρέψουν τα καΐκια τους κτλ.).
ε. Γιατί υπάρχει από τους ίδιους κύκλους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, η υπερβολική εμπιστοσύνη στις αγορές και τη λεγόμενη αυτορρύθμιση τους και η πεποίθηση, ότι αυτόματα η Ιδιωτική Πρωτοβουλία θα προχωρήσει σε «αναπτυξιακή» έκρηξη αν σμικρυνθεί το Κράτος που αποτελεί την αποκλειστική τροχοπέδη. Στη πραγματικότητα η αντίληψη αυτή υποκρύπτει τη βουλιμία των ιδιωτών να δρουν εντελώς αυθαίρετα και ανεξέλεγκτα από οποιοδήποτε κοινωνικό έλεγχο που το Κράτος είναι επιφορτισμένο να υλοποιεί και χρησιμοποιούν ως πρόσχημα τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα στον κρατικό τομέα.
στ. Γιατί το Χρέος είναι δυσβάστακτο και αποτελεί το σημαντικότερο εμπόδιο για την όποια προοπτική πραγματικής ανάπτυξης, αφού απορροφά κάθε πόρο που θα μπορούσε να κατευθυνθεί εκεί.
ζ. Γιατί υπάρχει εμπεδωμένη σε πολλούς η άποψη, ότι το πρόβλημα όντας ελληνικό είναι ταυτόχρονα και πανευρωπαϊκό και ότι αργά ή γρήγορα η Ευρώπη θα προχωρήσει σε πολιτικές που θα επιλύουν συνολικά το πρόβλημα και από τις οποίες εμείς θα επωφεληθούμε. Μιλούν για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, για κοινή οικονομική πολιτική και άλλα τέτοια που θα οδηγήσουν σε ευρωομόλογα κτλ. Αρνούνται να κατανοήσουν, ότι οι ισχυρές χώρες της Ε.Ε. βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά απ’ ότι ο αφελής Έλλην ονειροπόλος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και πάντα σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, γιατί αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική που θα οδηγήσει την Ευρώπη στην ολοκλήρωσή της, απαιτεί τη σοβαρή μεταφορά πόρων από τις πλούσιες χώρες του Βορρά σε αυτές του Νότου και κάτι τέτοιο θέλουν να αποφύγουν με κάθε τρόπο. Εξ’ άλλου αυτό είπε καθαρά ο υπουργός οικονομικών της Φινλανδίας, νομίζω, σε συνέντευξή του μετά το πέρας των εργασιών της συνόδου της 25ης Μαρτίου, συμφώνησαν γιατί απεφεύχθη η με καθ’ οιονδήποτε τρόπο τέτοιου είδους μεταφορά πόρων. Και όταν θα έχουν σιγουρέψει πλήρως τα συμφέροντά τους και ό,τι έχουν να πάρουν θα το έχουν πάρει μέσα από το ξεπούλημα - ξεπουπούλιασμα, τότε θα μας επιτρέψουν την επίσημη χρεοκοπία και θα μας δείξουν την έξοδο από το ευρώ, γιατί καινούργιους καθαρούς πόρους προς εμάς αποκλείεται να κατευθύνουν, τι νόημα θα είχε αυτό άλλωστε; (θα μπορούσαν να μας αφήσουν αυτούς που έχουμε με διευθετήσεις κοινού συμφέροντος του χρέους).
Των παραπάνω δοθέντων αποκλείεται η οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας, που ευθύνεται κατά κύριο, αν όχι αποκλειστικά, λόγο για τη χρεοκοπία της χώρας, να λάβει τις απαιτούμενες αποφάσεις και να προχωρήσει μπροστά με γνώμονα το Εθνικό Συμφέρον. Έτσι, υπάρχει αδήριτη ανάγκη δημιουργίας ενός αντιστασιακού στις ακολουθούμενες πολιτικές Μετώπου, στηριζόμενο σε μια νέα Πατριωτική Εθνική Λαϊκή Ενότητα, που θα αντιστρέψει τους συσχετισμούς στη Κοινωνία και θα προχωρήσει στη πλήρη αποξήλωση της παρασιτικής και ξενόδουλης άρχουσας τάξης, ανατρέποντας ταυτόχρονα τη φορά των πραγμάτων, εκκινώντας από τη μη αναγνώριση του χρέους ως νομίμου, την εθελούσια έξοδό μας από το ευρώ και την αποφυγή των καταστρεπτικών συνεπειών από τους ευρωκανόνες για την ελληνική κοινωνία και οικονομία, που συνεπάγονται από τη παραμονή μας στην ΟΝΕ, τη Θεσμική Ανατροπή που απαιτείται από το Σύνταγμα της χώρας, μέσω μιας λαϊκής συντακτικής εθνοσυνέλευσης, μέχρι και τον τελευταίο Νόμο και εγκύκλιο και βεβαίως την εκπόνηση ενός μεσομακροπρόθεσμου Εθνικού Σχεδίου Κοινωνικής και Οικονομικής Ανασυγκρότησης της χώρας.
Είμαι αισιόδοξος; Καθόλου! Το ποτάμι είναι πολύ ορμητικό και η προσπάθεια δημιουργίας αναχωμάτων που θα του αλλάξει πορεία εξαιρετικά δύσκολη και με πολλούς κινδύνους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν θα πρέπει να προσπαθήσει, να αντισταθεί στη φορά των πραγμάτων, με ό,τι μέσα έχει στη διάθεσή του.…........
Και το Ε.Πα.Μ. δημιουργήθηκε γι’ αυτό τον Ιερό, κατά τη γνώμη μου, Σκοπό!
Όθων Κουμαρέλλας
