ΠΟΥ ‘ΣΑΙ ΑΡΗ…

Ο ελληνικός λαός δεν δύναται αλλά και δεν επιτρέπεται να ξαναζήσει και να ξαναβιώσει στο πετσί του όλα όσα θα έπρεπε να του έχουν χαραχθεί βαθιά στο μυαλό και την ψυχή του.

Ο πόλεμος κατά μας έχει ήδη κηρυχτεί και γίνεται εδώ και δυο χρόνια απροκάλυπτα  και αυτή τη φορά της ιστορίας, τουλάχιστον μέχρι τώρα, είναι οικονομικός και  σφαίρες είναι τα σπρεντ και τα ομόλογα, το χρέος είναι οι βόμβες. Οι άμεσες απώλειες καταγράφονται ως υπογεννητικότητα και αυτοκτονίες. Σαν παράπλευρες απώλειες μετριούνται  οι θάνατοι από τις, πάσης φύσεως,  μειώσεις των κοινωνικών παροχών της χώρας προς τους πολίτες της με πρώτες την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις συντάξεις.

Το σχέδιο είναι επεκτατικής φύσης, λεηλατώντας τον φυσικό, ορυκτό  πλούτο της χώρας εξουδετερώνοντας το λαό.

Ο εχθρός είναι  παραπάνω από ένας αφού οι Γερμανοί πρωτίστως κάνουν φανερά τη δουλειά τους, έχοντας εγκαταστήσει στην καρδιά της πρωτεύουσας 3 διοικητικές ομάδες στα πιο νευραλγικά πόστα της διαχείρισης των οικονομικών της χώρας, ενώ αυτοί που είναι πίσω από τις «αγορές» δεν γίνεται να αναγνωριστούν. Το παράδοξο στην ιστορία εδώ είναι πως πρώτα πολεμάς τον εχθρό και άμα χάσεις, τότε και μόνο τότε υπογράφεις χαρτιά. Στην περίπτωσή μας τα ντόπια σκυλιά, οι γαμημένοι ελεεινοί προδότες υπέγραψαν προσφέροντας το ξεπούλημα της χώρας ως δώρο υποδοχής στους νέους κατακτητές.

Άμεσοι συνεργάτες τους είναι σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, ενώ για την επιβολή της τάξης στα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που αντιτίθενται στα σχέδιά τους χρησιμοποιούν την αστυνομία και τους ανεγκέφαλους της χρυσής ζύμης παρέχοντάς τους πάντα τις καλύτερες διαφημίσεις.

Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να καταλάβει και να ενωθεί κι έτσι διευκολύνεται αφενός η λεηλασία κι αφετέρου ο περαιτέρω διαχωρισμός του, ο οποίος ενδεχομένως θα μετατραπεί σε εμφύλια διαμάχη και σύρραξη.

Οι μέρες μας ως άνθρωποι, ως ζωή, ως χρόνος  περνάνε … και περνάνε γρήγορα. Τόσο, που δεν προλαβαίνουμε να τις χορτάσουμε όσο θα μας έπρεπε. Η ποιότητα της ζωής μεγάλου μέρους της κοινωνίας έχει επιδεινωθεί σε επικίνδυνο βαθμό, τέτοιο που αντίστοιχες βραζιλιάνικες φαβέλες μπορεί να αναγνωριστούν  και εδώ, φτιαγμένες όμως με οπλισμένο σκυρόδεμα και τούβλα.

Μιλάω σε εσάς που ζείτε ακόμα τις μίζερες ατομικές ζωές σας: Δεν καταλαβαίνετε πως η μπάλα της ανόδου της εγκληματικότητας μπορεί να πάρει κι εσάς και να σας τραυματίσει έως και θανάσιμα, που λένε και στα δελτία? Δεν καταλαβαίνετε πως ότι και να συμβαίνει στον κόσμο μας, υπάρχει πάντα (ένα) το χρέος το οποίο «πρέπει» να εξυπηρετηθεί και βεβαίως πάση θυσία  εξυπηρετείται; Δεν γίνεται κατανοητό πως οι κάτοχοι του χρέους δεν ενδιαφέρονται εάν υπάρχει, ας πούμε για παράδειγμα, εντατική μονάδα σε περιφερειακά νοσοκομεία;  Όχι. Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνουμε, πως δεν ενδιαφέρονται πόσοι άνθρωποι μπορούν να πεθάνουν εξ αιτίας αυτού του γεγονότος, καθιστώντας εμάς ως συναυτουργούς επειδή τους αφήνουμε.  Δεν ενδιαφέρονται για το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που χάνονται επειδή δεν έχουν να φάνε... Για τους συνανθρώπους μας που οδηγούνται στον τερματισμό της ζωής τους βέβαια, σιωπή…  από όλους. Και φανταστείτε ότι είμαστε σε καιρό ειρήνης… α, και «ευρωπαϊκή»  χώρα.

Οι δόσεις του χρέους αγαπητοί 95% εν χριστώ αδελφοί και 5% σκέτο υπόλοιποι αδελφοί, (που κάποιοι/κάποιους από εσάς χάλασαν όποιες συνεργασίες πήγαν να γίνουν πριν τις προηγούμενες εκλογές στο όνομα της δικαιοσύνης για το λαό) καταβάλλονται. Και θα συνεχίσουν να καταβάλλονται ότι και να συμβαίνει.

Ας κάνουμε μια χάρη στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στα ανίψια μας, στις μανάδες και τους πατεράδες μας. Στον εαυτό μας οι πιο εγωιστές. Ας κάνουμε μια χάρη σ’ αυτό το χώμα που το έχουμε δανειστεί από τα αγέννητα παιδιά των παιδιών μας και που το κατείχαν γενιές και γενιές πριν από μας. Ας κατανοήσουμε πως οι υπεύθυνοι της σημερινής κατάστασης, οι οποίοι είναι επίορκοι ως προς τον σκοπό της ύπαρξής τους στη βουλή, αυτοπλασσάρονται ως εθνοσωτήρες ή wannabe εθνοσωτήρες ενώ ταυτόχρονα σκηνοθετούν το σήμερα και πιάνονται από το φόβο μας και πλάθουν ιστορίες που λέει κι χοντρός. Ας ανησυχήσουμε  λίγο. Γίνεται να μας σώσουν αυτοί που μας κατάστρεψαν έναντι τιμήματος; Γίνεται να μας σώσουν αυτοί που αποκρύπτουν, αλλοιώνοντας, την ιστορία μας; Δεν μπορείτε να φανταστείτε για λίγο το μέλλον; Το άμεσο. Μάθατε ότι την προηγούμενη εβδομάδα ο Τατούλης υπέγραψε για την εκμετάλλευση όλων των υδάτινων πόρων της Πελοποννήσου;  Όχι ε;  Μάλλον όμως ξέρετε ότι οι ναζίδες έχουν ήδη εδραιωθεί στη βουλή και πλακώνουν και «κουμούνια» σε ζωντανή μετάδοση, αλλά, ξέρετε ότι το επόμενο βήμα τους είναι τα σχολεία που πηγαίνουν τα παιδιά μας;  Όχι ε?

Βάλτε το αυτί σας κάτω ρε, και ακούστε: η γη μας χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς, ωραίους σαν από παλιό τύμπανο που είπε η Καρέζη. Ξυπνήστε. Αναζητήστε σεβασμό στο πρόσωπό σας. Αναζητήστε την ελευθερία. Απαιτήστε να κάνετε κουμάντο στη ζωή σας δίκαια.    

Αποκλείεται να μην υπάρχει ένας νέος Άρης. Οι προδότες, οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες και οι  κουκουλοφόροι είναι εδώ ανάμεσά μας. Το ίδιο όμως και οι νέοι εξαθλιωμένοι.

Δυστυχώς.     

Κάπου είχα διαβάσει το εξής (αλλά δεν θυμάμαι που για να αναφέρω την πηγή):

“Ο καλλιτέχνης ως το τέλος μπορεί να διορθώνει το έργο του, ακόμη μπορεί να το καταστρέψει αν δεν το βρει καλό. Ο άνθρωπος την ζωή που έζησε δεν μπορεί πια να την διορθώσει. Είναι χαραγμένη ανέκκλητα. Και όταν έχει όλη την ζωή πίσω του να την κρίνει, είναι καταδικασμένος να την δεχθεί όπως την έζησε, με όλα τα λάθη της, με όλες τις αστοχίες της…”

Άρα λοιπόν στο χέρι του είναι να το γράψει έτσι το βιβλίο που στο τέλος να μην χορταίνει να το διαβάζει.

Είναι στο χέρι του όμως;

Γιώργης Αφαλωνιάτης

Υ.Γ. Λαέ, βάστα γερά, κράτα καλά.