Άρνηση χρέους το στοιχειώδες μέτρο άμυνας

Η επίσημη προπαγάνδα αγωνίζεται να πείσει ότι καλύτερα νεκρός με ευρώ, παρά ζωντα­νός και με εθνικό νόμισμα. Πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα αναγκαστεί εκ των πραγ­μάτων να επιλέξει. Θα τον αναγκάσει η ίδια η κατάσταση. Ό,τι κι αν λένε οι παπαγάλοι των διαπλεκομένων.

Η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους, η οποία δεν είναι ένα επαναστατικό μέτρο, αλλά ένα βαθιά λαϊκό δημοκρατικό μέτρο που απαντά όχι μόνο στην αδυναμία της αποπληρωμής του σημερινού δημόσιου χρέους της χώρας, αλλά και στον χαρακτήρα αυτού του χρέους. Είναι ένα στοιχειώδες μέτρο άμυνας μπροστά στη δρομολογημένη καταστροφή.

Η πράξη απέδειξε ότι κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος της χώρας και να αποφευχθεί η χρεο­κοπία. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεκίνησε με το «θα πληρώσουμε μέχρι και το τελευ­ταίο σεντ» και οδήγησε τη χώρα στην «επιλε­κτική πτώχευση». Είναι αποφασισμένη να τη φτάσει έως και στην επίσημη πτώχευση, προ­κειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και οι το­κογλύφοι. Αρκεί να τα βγάλει όλα στο σφυρί.

Οι θιασώτες της αναδιάρθρωσης μπορεί να συνεχίζουν τον χαβά τους, αλλά η πράξη έχει αποδείξει ότι κάθε σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους δεν είναι παρά ένα βήμα πριν από την επίσημη πτώχευση της χώρας. Ιδίως αν αυτό επιχειρηθεί εντός του ευρώ.

Μόνο η μη αναγνώριση – με βάση τις αρχές και τις προτροπές του διεθνούς δικαίου – του δημόσιου χρέους έχει μείνει για να γλιτώσου­με τη χρεοκοπία. Τέλος, η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι μόνο η αρχή, η αναγκαία αφετηρία για μια άλλη, ριζικά διαφορετική πορεία, που απαιτεί εδώ και τώρα:

1 Απαλλαγή της χώρας από το καθεστώς της νέας κατοχής από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ με την κατάργηση του συνόλου των δε­σμεύσεων που έχει υπογράψει, αποδεχθεί και νομοθετήσει η κυβέρνηση. Το σύνολο των μέτρων και παρεμβάσεων που έχουν παρθεί από την εποχή που ψηφίστηκε το μνημόνιο τον Μάιο του 2010, πρέπει να κα­ταργηθεί.

2 Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαρια­σμών του κράτους, ώστε να δούμε τι έγι­ναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανει­σμού και ποιος επωφελήθηκε από αυτές.

3 Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσοι διαχειρίστη­καν και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Όποιος, πολι­τικός ή επιχειρηματίας, κόμμα ή επιχείρηση, έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου θα πρέπει να τιμωρηθεί και η περιουσία του να δημευθεί.

4 Έξοδος από τη ζώνη του ευρώ και επα­ναφορά εθνικού νομίσματος. Όσο η χώ­ρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι σαν τον μελλοθάνατο που περιμένει τη θανατηφόρα ένεση. Είναι εκτεθειμένη σε κάθε είδους πιέσεις, εκβιασμούς και επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας. Ενώ λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της ευρωζώνης και τους αποικιοκράτες «εταίρους» της.

5 Εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδος, για να αποκτήσει ο λαός τον έλεγχο της οικονομίας, να ξεριζώσουμε τον σαράφικο και τοκογλυ­φικό χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος και να επιβάλουμε αυστηρούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων.

6 Ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας, με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ, όλων των δημόσιων αγα­θών και υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ένα κράτος που πρέπει να πάψει να αποτελεί φέουδο μιας παρασιτικής οικονομικής και πο­λιτικής ολιγαρχίας η οποία σήμερα κυβερνά τη χώρα.

7 Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από μια γενναία αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων, των ατομικών παραγωγών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Μόνο έτσι μπορεί να ανακάμψει γρήγορα η εσωτερική αγορά και να υπάρξουν σοβαρές επενδύσεις στην παραγωγή.

8 Απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί. Χρειάζεται επιτέ­λους η χώρα και ο λαός της να γλιτώσουν από την απομόνωση που βιώνουν εντός της ευρωζώνης και υπό καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους. Πρέπει να ανοιχτούν στη διεθνή ζωή, να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που υπάρχουν μέσα από την αναζή­τηση νέων διεθνών ερεισμάτων, επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως ανισοτιμίες, κατανα­γκασμούς, επιβολές και υποτέλειες.